اثربخشی آموزش خودشفقتی ذهن آگاهانه بر رفتار رانندگی پرخطر

 رفتار رانندگی پرخطر یکی از مهم‌ترین علل حوادث و سوانح رانندگی و به دنبال آن مرگ و ناتوانی در افراد است. جهت پیشگیری و کاهش این صدمات، از روش‌های مختلفی استفاده شده است که یکی از آن‌ها مداخله‌های روان شناختی است. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودشفقتی ذهن‌آگاهانه بر رفتار رانندگی پرخطر انجام شده است.

 این تحقیق از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی و طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری، شامل کلیه رانندگان دارای 30 امتیاز منفی در سه ماهه اول سال 1400 در شهر تهران بودند که از این تعداد، 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه رفتار رانندگی منچستر (1990) بود. کلیه شرکت‌کنندگان، در هر دو گروه، قبل و پس از مداخله و 3 ماه بعد در مرحله پیگیری به آن پاسخ دادند. آموزش خودشفقتی ذهن‌آگاهانه طی 8 جلسه (هفتگی(، هر جلسه 60 دقیقه برای گروه آزمایش ارایه شد و گروه گواه، هیچ مداخله ای دریافت نکرد.

یافته‌ ها: 

یافته‌های این تحقیق نشان داد که آموزش خودشفقتی ذهن‌آگاهانه بر رفتار رانندگی پرخطر موثر بوده و باعث کاهش آن شده است. همچنین بین گروه‌های آزمایش و گواه در خرده‌مقیاس‌های رفتار رانندگی پرخطر (لغزش‌ها، تخلفات عمدی، اشتباهات، تخلفات غیرعمدی) تفاوت معناداری وجود داشت.

نتیجه‌ گیری: 

نتایج این پژوهش حاکی از آن است که  آموزش خودشفقتی ذهن‌آگاهانه در کاهش رفتار رانندگی پرخطر موثر است، می‌توان از این آموزش به شکل اختصاصی برای رانندگان پرخطر استفاده کرد.