بررسی رابطه بین سازگاری زناشویی با سلامت اجتماعی زوجین

سازگاری زناشویی از رایج ترین مفاهیم جهت تبیین و مشخص نمودن سلامت و تداوم ارتباط است و سهم بسیاری در ‏پایداری زندگی زناشویی دارد یکی از اساسی ترین نشانه های ‏سازگاری زناشویی، "سلامت" افراد است و از سوی دیگر پیش بینی کننده وضعیت سلامت اجتماعی، سلامت روانی و حتی پدیده ‏طلاق نیز می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سازگاری زناشویی با سلامت اجتماعی زوجین بود.

 طرح پژوهش از نوع پژوهش های همبستگی و در زمره پژوهش های توصیفی است. با توجه به فرمول الگوی معادلات ساختاری نمونه ها 15 برابر متغییرها در نظر گرفته شد،  بدین‎سان که 100 زوج، نمونه مربوط به زوجین در حال طلاق مراجعه‎کننده به مراکز مشاوره و دادگستری به صورت در دسترس در شهرستان اصفهان انتخاب شدند. از آن ها خواسته شد به پرسشنامه های استاندارد سازگاری زناشویی اسپانیر (Spanier) و سلامت اجتماعی کییز (Keyes) پاسخ دهند. در مدلسازی معادلات ساختاری برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار ایموس 25 استفاده شد.

 میانگین و انحراف معیار در سازگاری زناشویی 74.3 ± 38.4 و در سلامت اجتماعی 73.57 ± 33.9 بود. مدل پیشنهادی در شاخص های کلی مطلق، تطبیقی و تعدیل یافته از برازش خوبی برخوردار بود. بر اساس شاخص های جزیی، سازگاری زناشویی تاثیر مستقیم معناداری بر سلامت اجتماعی زوجین داشت و این مدل 64 % تغییرات فردی در سلامت اجتماعی زوجین را تبیین کرد.

 بر اساس یافته های این پژوهش برنامه های آموزشی برای زوجین جهت افزایش سازگاری زناشویی به منظور بالا بردن سطح سلامت اجتماعی آن ها توصیه می شود.