بررسی تاثیر مشخصات شیارها بر مقاومت لغزندگی روسازی های بتنی شیارزنی شده

تامین مقاومت لغزندگی کافی یکی از مسایل مهم در ساخت روسازی های بتنی می باشد و با توجه به عدم اصطکاک کافی در رویه های صاف و بدون بافت، از این نوع رویه ها فقط می توان در محل هایی مثل پارکینگ و انبارها که مسیله ی لغزندگی اهمیت چندانی ندارد، استفاده کرد. با وجود آن که دستورالعمل جامعی جهت ایجاد بافت روی روسازی های بتنی وجود ندارد، اما روش هایی مانند شیاردار کردن سطح رویه، گونی کشی، جاروزنی و نیز در معرض قرار دادن سنگ‏دانه ها، جهت ایجاد بافت روی روسازی و افزایش اصطکاک مورد استفاده قرار می گیرند. در این پژوهش، روش شیارزنی روی بتن تازه، با استفاده از آزمایش های آونگ انگلیسی و پخش ماسه مورد مطالعه قرار گرفت. لذا، شیارهایی در سه فاصله ی مرکز تا مرکز (7/12، 19 و 4/25 میلی متر)، سه پهنا (5/2، 2/3 و 8/3 میلی متر) و سه راستا (عرضی، مورب و طولی) روی نمونه های بتنی ایجاد شدند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که عمق بافت ایجاد شده، با افزایش فاصله و کاهش پهنای شیارها، کمتر می شود. مقدار اصطکاک تولید شده در هر سه راستای شیارزنی، با افزایش فاصله ی شیارها، کاهش یافته و با افزایش پهنای شیارها، ابتدا افزایش و سپس کاهش پیدا می کند. مطابق نتایج، شیارهای عرضی بیشترین مقاومت لغزندگی را حاصل می کنند.