تاملی در جریان برائت در احتیاط وجوبی با تکیه بر دیدگاه محقق نایینی

غرض علمای اصول برای اجرای برایت، ادله بسیاری بیان کرده اند. یکی از مهم ترین دلایل، حدیث رفع است که در جایگاه های متعددی به کار می رود. یکی از آن موارد، مصادیق «ما لایعلمون» است. مضمون این فقره، از آن حکایت دارد که هنگام شک در ایجاب حکمی، برایت جاری شود. اکنون این سوال مطرح است که آیا در احکام ظاهری مانند احتیاط نیز «ما لایعلمون» وارد شده است و به برایت حکم می کند یا نه؟ این بحث در کتاب های اصولی به صورت مستقل نیامده است. از این رو بررسی این موضوع ضروری به نظر می رسد.نوشتار حاضر به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی جریان برایت در احتیاط وجوبی با تکیه بر دیدگاه محقق نایینی می پردازد. وی قایل به جریان برایت در اوامر احتیاطی هستند، ولی محققانی چون شهید صدر و استاد آملی لاریجانی، دیدگاه متفاوتی دارند. محقق نایینی سه بیان در مورد این موضوع مطرح می کند: لغو بودن بحث، بی معنا بودن آن و حاکم بودن «برایت از واقع» بر «برایت از احکام ظاهری، یعنی احتیاط». در این مقاله، بیان دوم و سوم قابل تامل تشخیص داده شده است و بیان اول که همان لغویت می باشد، تایید و تقویت می شود.