مدل یابی ساختاری انگیزش پیشرفت بر اساس خودناتوان‎سازی و درگیری در فضای مجازی با میانجی‎گری شادکامی

پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل معادلات ساختاری انگیزش پیشرفت بر اساس خودناتوان سازی و درگیری در فضای مجازی با میانجی گری شادکامی انجام شد.

مواد و روش ها: 

روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانش‎ آموزان دختر و پسر دوره متوسطه در شهرستان پل دختر بود که 346 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد.

یافته ها: 

یافته ها نشان داد که مدل بدست آمده از برازش مناسبی برخوردار است. بر این اساس، بین درگیری در فضای مجازی با انگیزش پیشرفت و شادکامی رابطه منفی و از سویی بین شادکامی و انگیزش پیشرفت رابطه مثبت و معنادار وجود داشت. همچنین نقش میانجی گری شادکامی در رابطه درگیری در فضای مجازی و انگیزش پیشرفت تایید گردید. اما رابطه مستقیم و غیرمستقیم خودناتوان سازی با انگیزش پیشرفت معنادار نبود.

بحث و نتیجه گیری: 

بنابراین، با توجه به نقش معنادار متغیر میانجی شادکامی، می توان با ایجاد فضایی شاد و خوشایند برای دانش آموزان در فضای مدرسه و خانواده از بروز پیامدهای منفی فضای مجازی جلوگیری کرد.