اثرات وابسته به اندازه و غلظت میکروپلاستیک پلی استایرن بر ژن های آنتی اکسیدانی و ایمنی ماهی کاراس طلایی (Carasius) auratus

امروزه، آلودگی پلاستیکی یکی از خطرناک ترین آلودگی های زیست محیطی محسوب می شود. در این خصوص، میکروپلاستیک ها ممکن است وارد شبکه غذایی شده و باعث بروز برخی اثرات منفی در آبزیان شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات میکروپلاستیک پلی استایرن بر بیان ژن های آنتی اکسیدانی و ایمنی در کاراس طلایی (Carasius auratus) انجام گرفت. بدین منظور، میکروپلاستیک پلی استایرن از طریق پلیمریزه شدن امولسیونی و تعلیقی در دو اندازه 25/0 و 8 میکرومتر تهیه شد. ماهیان در غالب 6 تیمار با اندازه های 25/0 و 8 میکرومتر و غلظت های 05/0، 5/0 و 5 میلی گرم بر لیتر میکروپلاستیک طی 28 روز مواجه شدند. بر اساس نتایج، میکروپلاستیک پلی استایرن باعث القای بیان ژن های SOD، CAT و HSP70 شد که وابسته به غلظت و اندازه میکروپلاستیک بود. اندازه کوچکتر میکروپلاستیک اثر القایی بالاتری در بیان ژن های مورد بررسی نشان داد به نحوی که در بیشتر موارد بالاترین سطح در غلظت های مشابه در تیمارهای مواجهه یافته با میکروپلاستیک 25/0 میکرومتر مشاهده شد. با افزایش غلظت میکروپلاستیک از 05/0 تا 5 میلی گرم بر لیتر، روند مشابه کاهشی-افزایشی در بیان ژن های مورد مطالعه مشاهده شد که البته رفتار ژن CAT قدری متفاوت بود. روی هم رفته با توجه به نتایج، می توان بیان داشت میکروپلاستیک پلی استایرن به ویژه در اندازه های پایین تر می تواند به عنوان یک آلاینده باعث تحریک سیستم آنتی-اکسیدانی و ایمنی ماهی کاراس طلایی شود.