کسی باید حقیقت عریان را بگوید: رومانس فراتاریخی در واش نوشته مارگارت رینکل

مقاله حاضر به بررسی پدیده مدل فضا مند تاریخ و ارتباط آن با سابلایم فراتاریخی می پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد مطالعات تاریخ نگاری نوین و بهره گیری از نظرات منتقدانی نظیر هاچی ین و دولوز و تمرکز بر موضوعاتی نظیر «هم زمانی» و «موزاییک» درپی پاسخ به این پرسش بنیادی است که چگونه «خودآگاهی پساتروما» و «سبک روایی هم پایه» و «مکانمندی تاریخی» حاکم بر رومانس فراتاریخی توانسته مقوله «تاریخ» را بازتعریف و گفتمان انسانگرای نیولیبرال را به چالش کشند؟ بدین منظور کتاب واش (2013) نوشته مارگارت رینکل، نویسنده معاصر امریکایی، بررسی می شود تا با تمرکز بر تاثیر گفتمان پسامدرنیته بر تاریخ نگاری خطی به مقوله نژادپرستی در امریکا، تلاش غرب بر حذف جنایات علیه سیاهپوستان از تاریخ رسمی خود و فرایند تحمیل تک صدایی نژادمحور بر گفتمان فرهنگی- سیاسی غرب بپردازد. چنین استدلال می شود که با آغاز پسامدرنیته و واشکنی کلان روایت تاریخ، ایدیولوژی ریالیسم بورژایی و تلاش آن بر بازنمایی «حقیقت» نیز زیر سوال رفت. در چنین حالتی ساختار همنشین محور جایگرین ساختار استعاره محور تاریخ می شود تا مدل دیالکتیک و «پیش رونده» تاریخ را به چالش کشد و آن را به منزله «برساخت» گفتمان قدرت معرفی کند. این امر مرز مابین حقیقت تاریخی و تخیل را فرو می شکند و تاریخ را به امری زیباشناختی و چندبعدی تبدیل می کند که قابل تفسیر و درنتیجه چالش است.