اثربخشی آموزش قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی بر سلامت روان و امید به زندگی مادران دانش آموزان با آسیب بینایی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی بر سلامت روان و امید به زندگی مادران دانش آموزان با آسیب بینایی در شهر گچساران انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه مادران دانش آموزان با آسیب بینایی متوسط تا شدید شهر گچساران در نظر گرفته شد که 49 نفر بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 مادر، 35 تا 45 ساله که فرزندانشان در مدسه باغچه بان مشغول به تحصیل بودند، به عنوان نمونه انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل 15 نفری جایگزین شدند. گروه آزمایش، برنامه قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی را طی 9 جلسه (هفته ای 3 جلسه) 90 دقیقه ای دریافت نمودند؛ در حالیکه گروه کنترل در این جلسات شرکت نکردند. در این پژوهش از پرسشنامه سلامت روان (SCL-25) و مقیاس امید بزرگسالان AHS   استفاده شد. داده ها به با استفاده از مدل تحلیل کوواریانس تک متغیری با به کارگیری نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که گروه آزمایش و کنترل در سلامت روان و امید به زندگی تفاوت معناداری داشتند (001/0>P) و آموزش برنامه قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی بر سلامت روان (001/0= P و 30/419=F) و امید به زندگی (001/0= P و 70/255=F) مادران دانش آموزان با آسیب بینایی اثر مثبت و معناداری داشته است. با توجه به مجذور ایتا می توان گفت که به ترتیب 94 و 90 درصد تغییر در این متغیرها به علت اثربخشی آموزش قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی می باشد. در واقع، آموزش برنامه قدردانی مبتنی بر آموزه های فرهنگی بر سلامت روان و امید به زندگی مادران دانش آموزان با آسیب بینایی اثر مثبت و معناداری داشته است. بنابراین، برنامه ریزی برای آموزش چنین برنامه هایی نقش مهمی در سلامتی و امیدواری افراد دارد.