اصالت و استمرار باورمندی به غیبت امام در دوران حضور امامان

باور به امکان غیبت حجت الهی، از دیرباز تا کنون از مسلمات مکتب تشیع به حساب می آید. در نوشته های برخی از مستشرقین ادعایی مبنی بر عدم وجود چنین باوری در عصر حضور امامان و برساخته بودن آن بعد از دوران امامت امام عسکری× مطرح شده است. مطالعات و پژوهشهای پیشین پاسخی تفصیلی و مناسب به این پرسش نداده و یا حداقل به طور جدی مورد بررسی قرار نگرفته است. پی جویی این باور در کتب فرق و گزارشهای تاریخی، تالیفات اصحاب ایمه^ در این زمینه، اشعار شاعران، شکل گیری فرق متعدد و سودجویی برخی شیادان از این باور اصیل، از مسایلی است که در این نوشتار مورد توجه قرار می گیرد. تلاش این نوشتار بهره گیری از روش تاریخی برای اثبات آشنایی و باور شیعیان عصر حضور (حداقل بخش مورد توجهی از ایشان) با باور به غیبت بوده است. یافته های این نوشتار فرضیه ی برساخته بودن باور غیبت توسط شیعیان را مورد خدشه قرار می دهد.