بقایای آنتی بیوتیک ها در خاک؛ تهدیدی بر سلامت انسان

آنتی بیوتیک ها در سراسر جهان نقش مهمی در کنترل بیماری های عفونی در انسان و حیوان ایفا می کنند. آن ها به دلیل ناقص بودن متابولیسم شان در طول درمان وارد آب و خاک شده و به عنوان آلاینده آلی پایدار در محیط زیست محسوب می شوند. آنتی بیوتیک ها براساس پایداری ذاتی در برابر تجزیه دارای محدوده وسیعی از نیمه عمر (از کمتر از یک روز تا ده سال) هستند و میزان تجزیه آنتی بیوتیک ها به خصوصیات فیزیکوشیمیایی آن ها، نوع خاک و عوامل اقلیمی (دما، رطوبت و...) بستگی دارد. بخش باقیمانده این ترکیبات می تواند به عنوان عوامل ضد میکروبی بر جوامع میکروبی خاک و به نوبه خود بر سلامت خاک پیامدهای منفی بگذارند. در نهایت آنتی بیوتیک ها از طریق جذبشان توسط محصولات زراعی، وارد زنجیره غذایی انسان شده و مقاومت آنتی بیوتیکی در انسان ایجاد می کنند. با این حال بسیاری از نتایج مبهم بوده که این نشان می دهد تعیین دقیق سرنوشت آنتی بیوتیک ها و برآورد خطر ناشی از مقاومت آنتی بیوتیکی یک چالش بزرگ است. در این مقاله سرنوشت آنتی بیوتیک ها در خاک (جذب و تجزیه)، تاثیرشان بر عملکرد جامعه میکروبی خاک، جذب توسط گیاه و تاثیر بر امنیت غذایی انسان مرور می شود.