نقش واسطه ای خودتنظیمی عاطفی در رابطه حمایت اجتماعی ادراک شده و خودکارآمدی والدین دارای فرزند مبتلا به فنیل کتونوری

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین حمایت اجتماعی ادراک شده و خود کارآمدی والدگری از طریق نقش واسطه ای خودتنظیمی هیجانی در والدین دارای فرزند مبتلا به فنیل کتونوری بود. جامعه آماری شامل 195 والد (130 مادر، 65 پدر) ، مراجعه کننده به مرکز حمایت از بیماران متابولیک استان زنجان در سال 1400 بود. تعداد 157 نفر(113زن،44 مرد) از والدین به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده (MSPSS)؛ پرسشنامه راهبردهای خودتنظیمی هیجانی (ESRSQ) و پرسشنامه خودکارآمدی والدگری (PSAM) استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق مدل سازی معادلات ساختاری با حداقل مربعات جزیی و با استفاده از نرم افزار Smart PLS انجام شد. با توجه به نتایج بوت استرپ، اثرات مستقیم حمایت ادراک شده از دوستان بر خود تنظیمی هیجانی(011/0, p =24/0 β=) و خود تنظیمی هیجانی بر خودکارآمدی والدگری (0001/0, p =35/0 β=) معنی دار و مثبت بود. اثرات غیرمستقیم حمایت ادراک شده از دوستان (019/0, p =083/0 β=)، از طریق خودتنظیمی هیجانی بر خودکارآمدی والدگری معنادار و مثبت بود. این یافته ها شواهد جدیدی را ارایه می کنند که نشان می دهد راهبردهای خودتنظیمی هیجانی ممکن است هدفی برای مداخلات روان شناختی باشد که برای افزایش خودکارآمدی والدین دارای فرزند مبتلا به فنیل کتونوریا تلاش می کنند. همچنین پیامدهایی برای اقدامات مراقبت های بهداشتی و مداخلات حمایتی-درمانی بیماران فنیل کتونوری دارد، زیرا بر اهمیت کمک به والدین برای مواجه با مشکلات ناشی از این بیماری در خانواده ها تاکید می کند.