واکاوی حمایت اجتماعی و وابسته های آن در تجربه زیسته مادران دارای کودک اتیسم

افزایش نرخ تشخیص کودکان با اختلال اوتیسم و تاثیر عمیق حضور آنان بر حیات خانواده به خصوص مادران در عهده داری مسیولیت دشوار والدگری، نگهداری، رسیدگی، مراقبت و همراهی آنان در مراجعات درمانی، توانبخشی موضوعی قابل توجهی برای پژوهشگران مطالعات زنان و خانواده است. در این زمینه برخورداری از حمایت اجتماعی می تواند موجب تسهیل امور شده و از فشار نقش اجتماعی مادران بکاهد. با درک این امر و نظر به قلت پژوهش در این حیطه، تحقیق حاضر با رویکرد کیفی و به کمک مصاحبه نیمه ساختارمند با 18 نفر از زنان دارای کودک با اختلال طیف اوتیسم در استان تهران سامان یافت تا پنداشت آنان را از انواع حمایت اجتماعی دریافت شده احصا شود. نتایج بیان کننده ی آن است که حمایت عاطفی ابراز شده شوهران در طیفی از درک، توجه و همدلی از یکسو و انکار و مقاومت عده ای دیگر قرار دارد. به علاوه ابراز همدلی و امیدبخشی و یا سرزنش و مقایسه از سوی خانواده والد زوجین اشکال دیگری از حمایت عاطفی ادراک شده مادران است. عدم اطلاع رسانی کافی به جامعه بالغان و نیز کودکان موجبات سرزنش، قضاوت نادرست و عدم درک از سوی سایرین را بهمراه داشته و بعنوان عامل محدودیت زا بر وخامت گذران زندگی روزمره کودک و مادر می افزاید و منجر به طرد اجتماعی و انزوای خودخواسته آنان است. حمایت ابزاری اظهارشده نیز ضرورت بازنگری و تدوین دستورالعمل های متناسب با وضعیت معیشتی خانواده این کودکان را محسوس می سازد. برخورداری از سطوح بالاتر حمایت اجتماعی مستلزم سیاستگذاری اجتماعی فرهنگی منطبق با نیازهای کودک و مادر است.