نقش تعدیل گری خودارزشیابی های محوری دررابطه بین انواع کار هیجانی و فرسودگی شغلی در پرستاران بیمارستان های خرم آباد

فرسودگی شغلی در پرستاران به علت کار هیجانی شغلی آن ها نسبت به مشاغل دیگر بسیار بیشتر است. هدف این پژوهش بررسی نقش تعدیل گری خودارزشیابی های محوری، در رابطه بین انواع کار هیجانی و فرسودگی شغلی در پرستاران بیمارستان های شهرستان خرم آباد بود.

روش پژوهش: 

روش این پژوهش همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر کلیه ی پرستاران شاغل در 5 بیمارستان دولتی شهرستان خرم آباد بودند که از میان آن ها 185 نفر با روش نمونه-گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های کار هیجانی، فرسودگی شغلی و خودارزشیابی های محوری پاسخ دادند. سپس داده های قابل تحلیل 171 نفر از افراد نمونه با استفاده از رگرسیون خطی و روش پردازشی هیز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته های پژوهش حاضر نشان داد که از میان دو نوع کار هیجانی، فقط اقدام سطحی با فرسودگی شغلی رابطه مثبت معنادار دارد. همچنین در این پژوهش نقش تعدیل گری خود ارزشیابی های محوری در رابطه بین هر دونوع کار هیجانی و فرسودگی شغلی تایید شد.

به طور کلی نتایج این پژوهش علاوه بر تایید رابطه ی کارهیجانی و فرسودگی شغلی، نشان داد که ماهیت رابطه بین کار هیجانی و فرسودگی شغلی در پرستاران به خودارزشیابی های محوری آن ها نیز بستگی دارد و پرستارانی که خودارزشیابی های محوری بالاتری دارند و از اقدام سطحی جهت مدیریت هیجان های خود استفاده می کنند، بیشتر از پرستارانی که خود ارزشیابی های محوری پایینی دارند دچار فرسودگی شغلی می شوند.