تدوین استراتژی های طراحی اقلیمی (غیر فعال) برای سکونتگاه های انسانی مبتنی بر مدل اوانز (مطالعه موردی: اهواز)

امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمای انسانی پایه و اساس برنامه ریزی های شهری، سکونتگاهی، معماری و غیره می باشد، که در همه این مطالعات توجه به سیستم ساختمان سازی متناسب با اقلیم و استفاده از منابع طبیعی موجود در جهت حفظ شرایط آسایش حرارتی و توجه به فضای داخلی و تاثیر پذیری آن از اقلیم منطقه مورد نظر می باشد. بطوریکه اقلیم نیز به نوبه خود طراحی سکونتگاه ها را تحت تاثیر قرار می دهد. روش تحقیق در پژوهش حاضر مبتنی بر مدلسازی اوانز و با استفاده از داده های پنجاه ساله (2010-1961) ایستگاه هواشناسی سینوپتیک اهواز می باشد. و آسایش یا عدم آسایش انسان در این اقلیم بر اساس مدلسازی فوق مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهد که شهر اهواز در طول سال از شرایط بسیار گرم تا خنکی برخوردار است. طی فصول زمستان و تابستان از محدوده آسایش زیست اقلیمی خارج است و با آغاز فصول بهار و پاییز در ماه های گذار از سرما به گرما (فروردین) و گرما به سرما (آبان) اقلیم اهواز به شرایط آسایش انسانی نزدیک می شود.با توجه به شرح مطالب، این نتیجه حاصل می گردد که تقریبا در حدود 9 ماه از سال در طول شب بدون استفاده از وسایل مکانیکی و صرفا با لحاظ نمودن مصالح متناسب با اقلیم و همچنین در نظر گرفتن چگونگی تاثیر عناصر در شهر اهواز شرایط آسایش مهیا می باشد .