حکومت و آزادی بیان هنری

حق آزادی بیان هنری از حق برخورداری از هنر و حق مشارکت در زندگی فرهنگی جدایی ناپذیر تلقی می شود، که به طور برجسته در ماده 27اعلامیه جهانی حقوق بشر ذکرشده است. این نوشتار درصدد آن است که رابطه پیچیده میان هنر و آزادی در جوامع معاصر را که در چارچوب آرمان هنر سینما به سمت مطلق بودن و عدم امکان مطلق بودن آزادی راه می-برد، درک نماید. نقطه آغاز این مساله آن است که در واقع، جوامع معاصر تمایل دارند آفرینش سینمایی که شکل خاصی از فعالیت انسانی و آزادی هنری است را مستحق برخورد ویژه، محافظه کارانه تر و یا متساهل تر بدانند؛ ولی وقتی هنر از رهگذر صافی قانون، تجربه و آزموده می شود، دیگر، از چنین جایگاه ممتازی برخوردار نخواهد بود و به تعبیری دیگر کشورها ممکن است آزادی بیان سینماگران را در مواردی تقویت و در مواردی محدود نمایند. این نوشته توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، به استقرای موارد محدودیت آزادی بیان سینماگران مبتنی بر برخی قوانین ملی و نیز قواعد بین المللی و رویه قضایی محاکم ملی و دیوان اروپایی حقوق بشر خواهد پرداخت. نتیجه آنکه، دولتها با آزادی بیان سینماگران مانند هر آزادی دیگری، رفتار می کنند که دارای محدودیت های ویژه ای از جمله امنیت، اخلاق عمومی و حریم خصوصی است و حتی گاهی در معرض قیود و شروطی به مراتب سخت تر از سایر حقوق اساسی قرار می گیرد.