بررس اثر تنش اکسداتیو برروی پروتئومیکس لیستریا مونوسایتو ژنز PTCC 1297

لیستریا مونوسیتوژنز یک پاتوژن باکتریایی انسانی، منتقل  شونده از غذا، گرم مثبت است که در همه جا یافت شده و می تواند باعث لیستریوز گردد. این بیماری با میزان بستری بالا (بیش از 90 درصد) کشنده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر پراکسید هیدروژن (H2O2) بر پروتیومیکس لیستریا مونوسیتوژنز می باشد. سلول های باکتریایی در معرض غلظت های غیر کشنده و به تدریج رو به افزایش تنش اکسیداتیو (06/0، 3/0، 6/0، و 5/1 درصد از H2O2) قرار گرفتند. تغییرات الگوی پروتیینی سلول های مواجهه یافته با H2O2 و کنترل (سلول های تطابق نیافته) با روش های متمرکزسازی ایزو الکتریک (IEF ) و الکتروفورز ژل سدیم دود سیل سولفات پلی اکریل آمید (SDS-PAGE) مشخص شدند. لکه های پروتیینی با استفاده از رنگ آمیزی با کلوییدال کوماسی بلو قابل مشاهده شدند. براساس نتایج به دست آمده 1400 لکه روی ژل ها مشخص شد. از بین این نقاط، 85 نقطه با کمک نرم افزار و تایید چشم شناسایی شدند. پس از تجزیه وتحلیل این نقاط، 9 نقطه بیشترین تغییرات را نشان دادند. این نقاط دارای تراکم مناسب بوده و نشان دهنده پاسخ باکتری به شرایط تنش می باشند. می توان نتیجه گرفت که ساختار پروتیوم  لیستریا مونوسیتوژنز PTCC 1297 در مواجهه با تنش اکسیداتیو تغییر می کند. نه لکه پروتیینی روی ژل پس از تجزیه وتحلیل لکه های پروتیینی، تغییرات قابل توجهی داشتند. این مکان ها، نحوه واکنش باکتری ها تحت تنش را نشان دادند. بیان برخی از این لکه ها افزایش یافته بود، درحالی که برخی دیگر کاهش یافته بود.