حقیقت دین بر محور ولایت امام

این تحقیق با استناد به آموزه های حدیثی، به تبیین جایگاه «ولایت امام» در «دین» می پردازد و مبنای دین شناسی کامل تری را پایه ریزی می کند که می تواند تلقی رایج از دین را ارتقا بخشد. دین در تعاریف متداول، به «شریعت» معنا می شود که در کامل ترین وجه، شامل سه حوزه «اخلاق، اعتقادات، احکام» است، اما مبتنی بر معارف وحی، عنصر اصلی و محوری دین به نحو ثبوتی، «ولایت» است که از «ولایت خداوند متعال» آغاز شده و از طریق «ولایت ایمه اطهار:» بر دیگر مخلوقات جریان پیدا می کند. «ولایت الهی»، جریان هدایت و سرپرستی انسان است که از مسیر انتخاب ارادی انسان (تولی) موجب رشد او می شود. در مقابل، جریان ولایت طاغوت قرار دارد که جریان ضلالت انسان است. هر دو جریان ولایت حق و ولایت باطل، ذیل «الوهیت» خداوند متعال است، ازاین رو الوهیت خداوند را می توان مصدر و خاستگاه دین به حساب آورد، اما حقیقت دین، از «ولایت الهی» شروع می شود و در مرتبه بعد، به «شریعت» می رسد. براین مبنا، «شریعت»، مناسک تولی و جریان «ولایت» است. در این تحقیق با روش استنادی به نصوص روایی پیرامون ولایت امام و دستهبندی آنها این فرضیه اثبات می شود که دین را می بایست بر محور «ولایت» تعریف نمود و نه «الوهیت» و «شریعت».