مقایسه روش های دراستیک، اصلاحی و فازی دراستیک در ارزیابی خطرپذیری آلودگی آبخوان دشت قزوین

در این تحقیق جهت تعیین میزان خطرپذیری آبخوان دشت قزوین از نقشه آسیب پذیری آن استفاده گردید. نقشه آسیب پذیری آبخوان به روش دراستیک معمولی تهیه و در مرحله بعد با اصلاح شاخص ها نقشه خطرپذیری آبخوان مجددا تهیه و سپس با دراستیک فازی آماده شد. نتایج حاصل از نقشه های دراستیک معمولی نشان داد، قسمت هایی از دشت قزوین به دلیل بالا بودن هدایت هیدرولیکی و جنوب شرقی دشت به دلیل کم بودن عمق سطح آب زیرزمینی در محدوده آسیب پذیری بالا و قسمت هایی از دشت در محدوده با خطر متوسط قرار گرفت. با بررسی این نقشه بخشهایی از دشت در محدوده کم آسیب پذیر قرار گرفت که به دلیل بالا بودن سطح آب تایید آن توسط آنالیز شیمیایی تا حدودی دور از انتظاراست. نقشه های آسیب پذیری دشت قزوین پس از اصلاح توسط داده های نیترات تغییرات زیادی را نشان داد. مناطق کم آسیب پذیر در بررسی دراستیک معمولی در کلاس متوسط دراستیک اصلاحی قرار گرفتند.همچنین نتایج حاصل از نقشه های دراستیک فازی به دست آمده با نتایج دراستیک اصلاحی نزدیک می باشد، اکثر قسمت های دشت در محدوده متوسط قرار گرفته اند و مناطق کم آسیب پذیر و زیاد آسیب پذیر مساحت های کمی را در برگرفته اند، با این حال، از دید کارشناسان خبره نتایج به دست آمده از روش دراستیک اصلاحی منطقی تر به نظر می رسند و به واقعیت نزدیک تر است. پس از اعمال تحلیل حساسیت تک پارامتری و آنالیز نتایج به دست آمده، وزن لایه های عمق آبخوان و تغذیه کمتر، وزن لایه های شیب، غیر اشباع و هدایت هیدرولیکی بیشتر شد و وزن لایه های محیط آبخوان و محیط خاک بدون تغییر بود.