بررسی رابطه صدای اورژانس با مزاحمت ناشی از آن در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران

آلودگی صوتی یکی از عوامل خطرناک در محیط زیست انسان است. اورژانس بیمارستان ها یکی از مهم ترین و پرترددترین بخش های بیمارستان ها می باشد. وجود آلودگی صوتی در این قسمت به دلیل بیماران اورژانسی و اقدامات درمانی خاص، سلامت پرسنل و رضایت مراجعین را تحت تاثیر قرار داده و می تواند منجر به کاهش بهره وری در حوادث کار شود.
 

این مطالعه مقطعی (توصیفی- تحلیلی) به منظور تعیین میزان صدای محیط کار و مزاحمت ناشی از آن در اورژانس بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1401 انجام شد. صدای TES-1351B. سطح سنج برای اندازه گیری سطح فشار صوت استفاده شد. و ایستگاه های اندازه گیری بر اساس استاندارد ISO 9612 تعیین شدند. برای تعیین مشخصات دموگرافیک از پرسشنامه عمومی و برای تعیین میزان مزاحمت صدا از پرسشنامه خود اعلامی استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
 

میانگین فشار صوت کلی در بخش اورژانس بیمارستان های مورد مطالعه 70/7±940/67 دسی بل بود. نتایج تحقیق تفاوت معنی داری را بین سطح فشار صوت در شیفت صبح و عصر نشان داد (001/0=p-value). بالاترین میانگین تراز فشار صوت مربوط به شیفت عصر با میانگین 4.35±72.382 دسی بل بود. بین شدت صوت درک شده جمعیت مورد مطالعه در بیمارستان های امام خمینی و سینا تفاوت معنی داری وجود داشت (031/0=p-value) و همچنین بین مزاحمت صوتی در بیمارستان های امام خمینی و سینا تفاوت معنی داری وجود داشت (008/0=p-value). .

میانگین سطح فشار صوت در هر سه بیمارستان دانشگاهی مورد بررسی بالاتر از حد مجاز WHO (dB40-30) بود. افزایش شدت صدا در بیمارستان های امام خمینی (ره) و شریعتی بیش از صدا مزاحمت ایجاد می کند که نیازمند برنامه ریزی و اتخاذ تدابیر اداری و فنی-مهندسی برای کاهش آلودگی صوتی تا حد مجاز استاندارد است.