تحلیل و بررسی مواجهه ی دوگانه مصطفی طباطبایی با موضوع شفاعت در قیامت

نوشتار حاضر با هدف تحلیل و ارزیابی دیدگاه مصطفی طباطبایی، پیرامون شفاعت نگاشته شده است. شفاعت یکی از اصول مهم اعتقادی مسلمین است که علیرغم برخی اختلاف ها در حیطه و گستره آن، اصل آن مورد پذیرش عامه مسلمین است. طباطبایی که از او به عنوان مهمترین چهره شبه سلفی و جریان به اصطلاح «قرآنیان» یاد می شود، در قرایتی نوین از آیات، با استناد به آیاتی که شفاعت بت ها را نفی می کند، به انکار شفاعت مورد قبول مسلمانان پرداخته و ادعا کرده است که خداوند، مقامی با عنوان «شفیع» را در آسمان و زمین به رسمیت نمی شناسد. او با ارایه معنای غلط از شفاعت و انتساب آن به «پیشوایان و بزرگان» شیعه، آن را با عقیده فداء در مسیحیت و عقیده مشرکان درباره شفاعت بت ها یکسان دانسته و مسلمانان را «قبرپرست» خوانده است. وی در مواجهه با آیات اثبات کننده شفاعت، معنای تازه و مستحدثی از آن ارایه داده و آن را «اعلام بخشش» و یا «بدرقه گناه کار» تا بهشت تفسیر و شفیع را تنها «پیام رسان بخشش» می داند. اهمیت این مسیله، افزون بر ضرورت تبیین صحیح معارف اسلامی، از جهت پاسخ گویی به شبهات کسانی که از میان شیعیان برخواسته و خود را «قرآنی» معرفی می کنند، بیشتر می شود. در نگارش این مقاله که با روش توصیفی - تحلیلی انجام پذیرفته، تمامی آثار وی بررسی شده است. نتایج بیانگر رویکرد دوگانه طباطبایی در مقایسه شفاعت اسلامی با دیدگاه مسیحیان و نیز، تفاوت در معناشناسی شفیع است و هر دو رویکرد او با آیات قرآن، روایات صحیح السند شیعی و سنی و نیز اجماع مسلمین، در تضاد است.