ارزیابی مدیریت های مختلف آبیاری به منظور هوشمند سازی سیستم آبیاری بارانی

یکی از مسایلی که در بخش کشاورزی امروزه به نیازی مهم تبدیل شده، هوشمند سازی سامانه های آبیاری (تحت فشار) است. مقدار نیاز آبی و نحوه اعمال آن از جمله مباحث مهم در این موضوع است. هدف این مطالعه، مقایسه مقدار آب مورد نیاز تعیین شده بر اساس داده های رطوبت خاک و هواشناسی و همچنین مقایسه مقادیر آب اعمال شده بر اساس روش های حجمی و زمانی است. برای این منظور، چهار نوع مدیریت آبیاری که شامل ترکیبی از دو روش تعیین نیاز آبی (کمبود رطوبتی خاک و داده های هواشناسی) و دو روش اعمال آبیاری (زمانی یا حجمی) بود، در یک سامانه آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در یک مزرعه ذرت، مورد ارزیابی قرار گرفتند. این چهار تیمار عبارت بودند از: کمبود رطوبتی خاک- زمانی (MT)، کمبود رطوبتی خاک- حجمی (MV)، هواشناسی- زمانی (WT) و هواشناسی- حجمی (WV). نتایج نشان داد که مقدار آبیاری در تیمار های موردمطالعه با یکدیگر متفاوت بود. حجم آب کاربردی در تیمارهای مبتنی بر زمان (MT و WT) به ترتیب 14 و 8 درصد بیشتر از تیمارهای حجمی (MV و WV) بود. در بیشتر موارد، دبی آبپاش ها با دبی طراحی اختلاف داشت و اختلاف زیادی بین دبی آبپاش ها مشاهده شد. باتوجه به غیر یکنواختی نسبتا بالای دبی آبپاش ها در نقاط مختلف مزرعه، اعمال آبیاری به روش زمانی پیشنهاد نمی گردد. در نهایت تیمار MV که در آن میزان آبیاری بر اساس کمبود رطوبتی خاک تعیین و با روش حجمی اعمال شده بود به عنوان روش مناسب جهت سامانه آبیاری در مزرعه مورد بررسی، پیشنهاد شد.