تاثیر تغییرات شوری و روش آبیاری بر رشد محصولات گل محمدی و چای ترش در دشت سیستان

سیستان به دلیل نداشتن سفره آب زیرزمینی و وابستگی به آب رودخانه هیرمند در افغانستان با بحران بی آبی همراه است. ولی دارای آب زیرسطحی شور است که استفاده از آن در بهبود وضعیت منطقه موثر است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تغییرات شوری و روش آبیاری بر رشد محصولات گل محمدی و چای ترش بوده است. با انتخاب 36 واحد آزمایشی و در مرکز هر یک، چاله هایی به قطر 50 و عمق60 سانتی متر حفر شد. تیمارهای پژوهش شامل روش آبیاری (سفالی و قطره ای)، سطح شوری (شوری تا1200، شوری تا2200 و شوری تا 3200 میکرو موس بر سانتی متر مربع) و نوع گیاه (گل محمدی و چای ترش) است. این پژوهش در غالب طرح بلوک تصادفی با سه تکرار در ایستگاه کشاورزی زهک اجرا شد. گیاه گل محمدی به صورت نهال گلدانی و بذر چای ترش در گلخانه کاشته شد. در ابتدا، ماهانه 10 لیتر آب در اختیار گیاه قرار گرفت. ارتفاع رشد، تاج پوشش، قطر ساقه و تعداد شاخه گیاهان در فصل رشد اندازه گیری شد. سه نمونه خاک برداشت و برخی ویژگی های آن ها اندازه گیری شد. نتایج تجزیه واریانس صفات رشدی گیاهان نشان داد که ارتفاع نهال و قطر ساقه تحت تاثیر سطوح مختلف شوری قرار گرفته، به طوری که با کاربرد روش آبیاری سفالی ارتفاع و قطر نهال ها به ترتیب 13و 1.7 درصد بیش تر از روش آبیاری قطره ای بود که از لحاظ آماری در سطح یک درصد معنا دار (0.01 ≤p) بود. هم چنین، یافته ها نشان داد که گیاه گل محمدی نسبت به شوری آب، عملکرد رشدی بیش تری نسبت به چای ترش دارد. علاوه بر آن داده های تاج پوشش و تعداد شاخه ها نشان داد هر چند با هم اختلاف دارند ولی از لحاظ آماری اختلاف معناداری بین آن ها وجود ندارد. نتیجه گیری می شود که در آبیاری سفالی به دلیل نفوذ عمقی و توزیع یکسان رطوبت در خاک، از تبخیر آب جلوگیری می شود که این عمل سبب افزایش رطوبت اطراف ریشه گیاه شده و تراوش آب از کوزه به اطراف کاهش درجه حرارت اطراف گیاه را نیز به همراه دارد که این خود رشد مناسب آن را در پی داشته است.