برنامه ریزی ارتقای کیفیت زندگی در محلات فرسوده شهری، نمونه موردی: محله هاشمی منطقه 10 تهران

یکی از اهداف اولیه واصلی فرآیند برنامه ریزی شهری، حفظ و بهبود کیفیت محیط شهری و به تبع آن ارتقای کیفیت زندگی است. مفاهیم کیفیت محیط و کیفیت زندگی که درواقع کنشی علیه توسعه ی یک بعدی اقتصادی در سطح ملی و توسعه ی صرفا کالبدی در مقیاس شهری است، تلاشی در جهت دستیابی به معیارهای کیفی در عرصه ی برنامه ریزی شهری است؛ بنابراین ضرورت شناخت وضعیت موجود کیفیت زندگی شهری و سنجش و ارزیابی آن به یکی از مهم ترین جنبه های مطالعاتی در مباحث برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. کیفیت زندگی شهری، از واژه هایی است که تعریف مشخص و یکسانی ندارد؛ اگرچه مردم به صورت غریزی معنای آن را به راحتی درک می کنند، اما این مفهوم برای آن ها یکسان نیست. به همین دلیل اندازه گیری آن مستلزم تعریفی جامع و مشخص است تا بتوان ابعاد مختلف آن را به صورت شفاف موردبررسی قرارداد؛ بنابراین باید شاخص ها و معیارهای سنجش کیفیت زندگی افراد تعیین گردند. لذا در این تحقیق، شاخص ها و معیارهای اصلی تعریف کیفیت زندگی از متون مختلف استخراج گردید و سپس از میان آن ها شاخص های مناسب ارزیابی کیفیت زندگی شهری در بافت های فرسوده ی شهری انتخاب شد و در محله ی هاشمی که از محلات فرسوده ی شهری واقع در منطقه ی ده تهران است تحلیل و بررسی شد. در پایان با توجه به بررسی های انجام شده مشخص گردید که محله ی هاشمی از جنبه های مختلفی همچون بالا بودن و رواج یافتن جرم و بزه در میان جوانان، کمبود فضاهای تفریحی و فراغتی باکیفیت مناسب، ناامنی در شب و... با مشکل مواجه است و راهکارهای مناسب حل این مسایل و مشکلات ارایه شد