حق بر صوت و صورت در حقوق ایران

صوت و صورت دو مقوله مادی و مستقل بوده که موضوع حق بر تمامیت جسمانی و معنوی انسان واقع می شوند. وضعیت حق بر صوت و صورت با توجه به ویژگی های مشترک آن ها و به عنوان مصداقی از حق بر تمامیت معنوی تاکنون چندان که باید از منظر حقوق ایران مورد مطالعه یک جا و جامع قرار نگرفته و مولفه های آن خاصه در ارتباط با مقولاتی چون حقوق عمومی، حقوق بشر، حریم خصوصی و مالکیت فکری تبیین و تحلیل نشده است. به همین منظور مقاله حاضر مبتنی بر روش توصیف و تحلیل به پاسخ این سوال پرداخته که حق بر صوت و صورت به عنوان مصداق حق بر تمامیت معنوی، در حقوق ایران از چه وضعیتی برخوردار است؟ در این مقاله مولفه های حق بر صوت و صورت از قبیل مبانی، ماهیت و ویژگی های آن مورد مطالعه قرار گرفته و چنین نتیجه گیری می شود که حق بر صوت و صورت حق غیرمالی مربوط به تمامیت معنوی و شخصیت انسان است و از احکام و قواعد عمومی حقوق غیرمالی تبعیت می کند. این حق با شرایطی و از جهاتی می تواند حق عمومی، حق بشر، حریم خصوصی و مالکیت فکری هم به حساب آید. حقوق ایران به طور خاص اما ناقص از حق مزبور حمایت کیفری و اداری نموده لیکن حمایت حقوقی (مدنی) خاصی از آن به عمل نیاورده و ظاهرا به قواعد عمومی اکتفا کرده است.