رهیافتی بر ارتقا کیفیت فضایی دانشکده معماری با رویکرد پایداری اجتماعی مکان

بیان مساله:

پایداری اجتماعی در معماری بر ویژگی های کیفی فضا و روابط متقابل نیازهای انسان و فضای زندگی متمرکز می شود و می تواند برکنش ها و روابط اجتماعی افراد تاثیرگذار باشد، از این دیدگاه دانشکده های معماری نیازمند توجه خاص از لحاظ ویژگی های کیفی فضایی هستند تا ضمن فراهم نمودن رضایتمندی دانشجویان، به لحاظ اجتماعی پایدار باشند.

سوال پژوهش: 

بررسی این موضوع که مولفه های پایداری اجتماعی کدامند و چگونه می توان از این ویژگی ها در جهت افزایش مطلوبیت فضایی دانشکده های معماری بهره برد، سوالات اصلی این مقاله می باشند.

هدف پژوهش:

 هدف پژوهش حاضر آن است که به ارزیابی مولفه های پایداری اجتماعی در ارتقا کیفیت و مطلوبیت فضایی دانشکده معماری بپردازد.

روش پژوهش: 

در پژوهش حاضر که به روش کیفی و تحلیل محتوا ارایه گردیده، ضمن بیان نظریات مختلف در حوزه پایداری اجتماعی بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، چالش های فضاهای آکادمیک معماری تشریح و در نهایت در جهت ارتقا کیفی فضای آموزشی دانشکده های معماری با رویکرد پایداری اجتماعی مکان مدلی ارایه می گردد.

یافته ها و تحلیل محتوای پژوهش نشان می دهد افزایش سطح کیفی فضاها با ایده های معمارانه همچون : فرم و هندسه فضایی، دسترسی های مناسب و خوانا، ابعاد مناسب و تناسبات فضایی، کیفیت مناسب مصالح، تهویه مناسب، نورپردازی صحیح و پیش بینی فضاهای مشارکتی، در افزایش تعاملات اجتماعی، حس دلبستگی و تعلق به مکان، همبستگی و هویت موثر خواهند بود و به عبارتی فضای آموزشی را از لحاظ اجتماعی به سمت پایداری سوق می دهند.