تاملی فلسفی - سلوکی درباره ماره ونسبت آن با انسان در فلسفه بودایی با تاکید بر سنت ترواده

مواجهه بودا و ماره در دین بودایی به مثابه بزرگترین نبرد سلوکی بودا در راه روشنشدگی، همواره برای سالک بودایی الگویی الهام بخش و راهگشا در سلوک طریقت عرفانی بوده است. این مواجهه را می توان در ساحتی گسترده تر، یعنی ساحتی که در آن انسان یگانه بازیگر عالم امکان است و در راه تعالی معنوی ناچار باید به این جدال تن در دهد، نیز مطرح کرد. مقاله حاضر با بازخوانی و تحلیل این مواجهه دیالکتیک، ضمن تبیین نبردگاه اصلی آن، و همچنین شناخت ماره به عنوان سد راه سلوک انسان بودایی در رسیدن به سعادت، به واکاوی ابعاد وجودی قطب خیر و شر درون انسان در سنت بودایی پرداخته، و از آنجا که بهترین و اصیل ترین قرایت از آیین بودایی، سنت ترواده یا هینهیانه است، با تاکید بر آموزه های این سنت و متون بنیادین آن به رمزگشایی نشانه های واژگانی و اندیشگانی روایتهای مربوط به این مواجهه در متون بودایی پرداخته است.