نقش بصیرت در ریشه کنی فقر فرهنگی با تاکیدبرنهج البلاغه

افزایش شکاف طبقاتی بین فقیر و غنی و ناتوانی در رفع آن در هرجامعه ای به بحرانی شدن وضع و به نوعی انحراف اجتماعی، انتقال فرهنگ کج روی می انجامد که می توان با استمداد از سحنان گوهربارمعصومین خصوصا نهج البلاغه این فرهنگ کج را ریشه یابی ورفع نمود که نقش حوزه و دانشگاه در این بصیرت افزایی بسیار بالاست. انسان موجودی کرامت یافته، با فطرت پاک الهی و سرشته شده به مکارم اخلاقی و خرد متعالی و دارای استعداد و نیروی رشد و شکوفایی فوق العاده که در پرتو آن، می تواند یک زیست فرهنگی شکوهمندی را تجربه کند و با آموزش ژرف وعمیق در سطح فراگیر و جهان شمول، هویت انسانی و الهی خود را بروز دهد و خود را از فقر و تنگدستی برهاند. در این راستا، این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی برای شناخت ابعاد بصیرت افزایی در ریشه کنی فقر فرهنگی از دیدگاه نهج البلاغه نگاشته شده است و نتایج پژوهش، گویای این است که افزایش بصیرت و آگاهی بخشی در راستای ریشه کنی فقر، بسترسازی و اشتغال مناسب و سالم سازی خانواده ها منجر به ریشه کنی فقر فرهنگی و در نهایت، اجرای عدالت اجتماعی می گردد.