نگاه به عدالت از منظر علی (ع) در نهج البلاغه در مقایسه با سیاست گذاری فرهنگی معاصر کشور

موضوع عدالت از دیرزمان جز مهم ترین مباحث و دغدغه های بشر و اندیشمندان اجتماعی و سیاسی بوده است. حضرت علی (ع) نیز به عنوان یکی از متفکران بزرگ اسلام همواره نامش قرین عدالت می باشد. این مطالعه توصیفی- تحلیلی با روش اسنادی و به دنبال تحلیل محتوای الگوهای سیاست گذاری فرهنگی معاصر و واکاوی سیره امیرالمومنین علی (ع) در نهج البلاغه در خصوص عدالت، به بررسی تطبیقی عدالت از این دو منظر می پردازد. علی (ع) همه نیکی ها را در سایه عدالت خواهی و عدالت گرایی دانسته و آن را شریف ترین اصل در به کمال رساندن فرد و جامعه معرفی کرده اند؛ زیرا در پرتو عدالت است که همه چیز در مجرای صحیح خود قرار می گیرد و حق هر ذی حقی ادا می شود و بستر کمال برای همگان مهیا می شود و دولت ها پایدار می شوند و جامعه آهنگ پیشرفت می گیرد. یافته ها حاکی از آن است که در سیاست گذاری فرهنگی معاصر، پیشرفت فرهنگی از مسیر سه سیاست فرهنگی یعنی هویت، حیات و امنیت فرهنگی محقق می شود و نگاه به عدالت بیشتر از مسیر رونق و توسعه حیات فرهنگی در سیاست گذاری فرهنگی قابل ردیابی است. همچنین نگاه به عدالت در نظام سیاست گذاری در سطح آرمان ها باقی مانده و در مرحله عملیاتی شدن ضعیف عمل می شود. درصورتی که عدالت از منظر علی (ع) گستره وسیع تری دارد و هدف غایی و اصل مهم و اساسی موثر بر هر سه عرصه توسعه فرهنگی یعنی هویت، حیات و امنیت فرهنگی است.