حذف پارانیتروفنل از آب توسط پلیمرهای بر پایه سیکلودکسترین

تاکنون روش های زیادی برای حذف پارانیتروفنل (PNP)  از آب به عنوان یکی از آلاینده های آلی و از ترکیبات نیتروآروماتیک به کار رفته است. در پژوهش حاضر، حذف این آلاینده توسط جذب سطحی و با سنتز جاذب ها برپایه سیکلودکسترین مورد بررسی قرار گرفت. از این رو، ابتدا پلیمر بتاسیکلودکسترین نامحلول در آب به روشی سبز توسط سیتریک اسید به عنوان عامل اتصال دهنده عرضی، با راندمان 25/81 درصد و نرخ تورم 7/166 به دست آمد و پس از مشخصه یابی های ساختاری، در آزمایش های جذب مورداستفاده قرار گرفت. درادامه باتوجه به ظرفیت جذب به دست آمده برای پلیمر موردنظر، از برخی پایه ها ازجمله خاک اره و آلومینا به منظور افزایش سطح تماس استفاده شد و بعد از نشاندن سیکلودکسترین بر روی این پایه ها، اثر پارامترهای مختلف (ازجمله زمان تماس، pH، غلظت اولیه پارانیتروفنل، دما و مقدار جاذب)  بر روی ظرفیت جذب آن ها بررسی شد. همچنین معادلات سینتیکی و ایزوترم های جذب مورد تحلیل قرار گرفتند و مشخص شد که برای جاذب های سنتز شده، سینتیک جذب از مدل شبه درجه دوم پیروی می کند و داده های تعادلی با مدل فرندلیچ سازگاری بیشتری دارند. مقادیر qmax برای جاذب های بتاسیکلودکسترین-سیتریک، بتاسیکلودکسترین-خاک اره و بتاسیکلودکسترین-آلومینا به ترتیب 98/40، 29/43 و 46/38 میلی گرم بر گرم به دست آمد. همچنین ترمودینامیک جذب نیز بررسی و تغییرات آنتالپی، انتروپی و انرژی آزاد گیبس استاندارد برای هر سه مدل جاذب محاسبه شد.