واکاوی سیاست های نابرابری آموزشی در شش برنامه توسعه در ایران

نابرابری آموزشی یکی از مهمترین مسایل زمان ما است که منجر به تفاوت در فرصت ها، منابع و نتایج برای گروه های خاصی از دانش آموزان در مقایسه با دیگران می شود. پرسش اصلی پژوهش حاضر اینست که در ایران طی شش برنامه توسعه پس از انقلاب چه سیاست هایی برای توسعه فرصت های برابر آموزشی و کاهش نابرابری آموزشی تدوین شده است؟ با بهره گیری از روش مرور نظام مند به بررسی سیاست های آموزشی از منظر 6 اصل مربوط به چارچوب قانونگذاری (اولویت گذاری، انتخاب راهبرد، راهکارهای اجرایی، مجری مشخص، داشتن شاخص و قابلیت ارزیابی، ضمانت اجرایی مناسب) پرداخته شد. نتایج نشان داد در تدوین برنامه های توسعه، قانونگذار توجه محدودی به اولویت ها داشته و علی رغم اینکه در اکثر مواد و تبصره ها رویکردی برای رسیدن به اهداف تعیین شده اما راهکارهای آن بسیار کلی بوده و یا راهکاری ارایه نشده، مجری اصلی احکام دولت بوده و سازمان های اجرایی نقش کمتری داشتند. همچنین در هیچ یک از برنامه ها ضمانت اجرایی مشخصی برای پاسخگویی از منظر قانون مشخص نشده بود.