فضایل انسانی از دیدگاه ارسطو و فارابی

فضیلت یکی از مسایل بنیادی فلسفه اخلاق و از ارکان اصلی فلسفه ارسطو و فارابی محسوب می شود. فارابی از جمله فیلسوفانی است که به پیروی از ارسطو به کنجکاوی در مباحث فضیلت و سعادت پرداخته است و فضیلت را نوعی خصلت و منش انسانی می داندکه به منش اخلاقی شناخته می شود. دیدگاه فارابی و ارسطو در بررسی فضیلت متاثر از نگاه سعادتگرایانه آنها، در باب اخلاق و کمالیابی انسان است. این دو فیلسوف براین باورند که آدمی به طور فطری موجودی کمالجو و سعادت طلب است و برای نیل به این هدف والا نیازمند ابزار است. به همین خاطر فضیلت عامل مهمی برای رسیدن به سعادت محسوب میشود.با وجود اشتراکات بین دو فیلسوف در مسیله فضیلت نباید اختلافات آن ها را نادیده گرفت، مهم ترین اختلاف بین این دو مربوط به معنای فضیلت، نحوه تقسیم فضیلت، نگاه خاص و ویژه فارابی به مدینه فاضله هست. ارسطو یک نوع تقسیم درباره ی فضیلت انجام داده؛ فضیلت را به اخلاقی و عقلی تقسیم کرده، اما برعکس فارابی در آثار مکتوب خود سه تقسیم برای فضیلت بیان کرده است. فضیلت برای رسیدن به غایتی برتر به نام سعادت است که خیر نهایی نامیده می شود. این مقاله درصدد است که به بیان مهم ترین فضیلتهای انسانی و انواع فضایل، خصوصا فضایلی که بیشترین تاثیر را در وصول انسان به سعادت دارند و همچنین راهکارهای فضیلت مند شدن انسان بپردازد.