تاثیر مدیریت نیتروژن بر رشد و عملکرد ذرت شیرین و برخی ویژگی های خاک تحت رژیم های متفاوت آبیاری و سامانه های خاک ورزی

عرضه بهینه عناصر غذایی (شیمیایی یا زیستی) همراه با دسترسی به آب و کاربرد سامانه های خاک ورزی مناسب، پیش نیاز تولید بالای ذرت (Zea mays L.) است. به منظور ارزیابی اثرات نیتروژن، رژیم های آبیاری و سامانه های خاک ورزی بر رشد، عملکرد و راندمان مصرف آب ذرت شیرین (Zea mays L. var sacchrata) و برخی ویژگی های خاک، آزمایشی در دو سال زراعی 1395 و 1396 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز (منطقه باجگاه) به صورت کرت های خرد شده فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. عامل اصلی شامل خاک ورزی در دو سطح (خاک ورزی متداول و کم خاک ورزی)، منبع نیتروژن در 5 سطح (شاهد، نیتروکسین، 150 کیلوگرم اوره، 150 کیلوگرم اوره + نیتروکسین و 300 کیلوگرم اوره) به عنوان عامل نخست، و تنش آبی در دو سطح (75 و 100 درصد نیاز آبی گیاه) به عنوان عامل دوم در نظر گرفته شد. نتایج دو سال نشان داد که عملکرد کنسروی ذرت شیرین و همچنین راندمان مصرف آب با کاربرد 300 کیلوگرم اوره در هکتار، 75 درصد نیاز آبی و انجام خاک ورزی متداول افزایش یافت. بیشترین میزان نیتروژن خاک از برهمکنش سامانه کم خاک ورزی، کاربرد نیتروکسین + 150 کیلوگرم اوره در هکتار و 75 درصد نیاز آبی در سال نخست، و در آبیاری معمولی در سال دوم بدست آمد. با این حال، بیشترین میزان کربن آلی خاک به سامانه کم خاک ورزی و کاربرد نیتروکسین + 150 کیلوگرم اوره در هکتار تعلق داشت از این رو، ذرت شیرین تلقیح شده با نیتروکسین به سامانه کم خاک ورزی با میزان نیتروژن کافی سازگاری خوبی داشت و همراه با رژیم آبیاری تا 75 درصد نیاز آبی گیاه می تواند به عنوان روشی بهینه در منطقه به کار رود. علاوه براین کاهش حجم آب نه تنها عملکرد کنسروی را به صورت معنی داری کاهش نداد، بلکه بصورت قابل ملاحظه ای موجب صرفه جویی در مصرف آب در آبیاری گردد.