فراشعر پست مدرن و انسان در وضعیت آیکونیکال

فراشعری ژانری ست که برای اولین بار در ایران با کتاب جنس سوم(1384) مقوله بندی و تئورایز شد. نمونه هایی ارائه شده اغلب دارای ویژگی های پست مدرنیستی مانند؛ پلی فونی، بازی زبانی، آغازهای ناگهانی و پایان های باز، بازی با دستورزبان در زاویه عمودنگرانه یعنی حرکتی فرارونده برای گذر از هرگونه سیستم محوری در شعر است. در سیستم طولی فراشعر سبک شعر ما هو شعر جای خود را در مسیر تکوینی طولی به شعر ما هو کلمه می دهد. یعنی فراشعر در ساحت طولی، توامان نه مقید و نه منکر هیچ یک از ساحات مکشوف و نامکشوف هنری کلمه نخواهد بود. و با توجه به نگاه هستی شناسانه هنر بی قید و شرط و متعالی شعر از تمامیت فضای نگرشی و نگارشی سبک ها، ژانرها، و مکاتب شعری، داستانی و دیگر ژانرها در راستای کلمه محور کردن این نگاه هستی شناسانه بهره می برد. این نوشتار که به روش توصیفی-تحلیلی فراهم آمده، درصدد است تا تعریفی منسجم از فراشعر و شاخصه های آن در ادبیات ارائه دهد. تا مشخص شود که فراشعر در مکتب اصالت کلمه با نام هایی که این عنوان را یدک می کشند، متفاوت و تمایز است.