جایگاه شریعت در قلمرو عرفان

هدف از این بحث آن است که با استناد به منابع معتبر عرفان اسلامی، به دفع توهمی بپردازیم که عده ای به خطا دچار آن گشته و چنین می پندارند که از نظر عرفا، شریعت چندان اهمیت نداشته و یک عارف چندان پایبند عمل به احکام شرع نمی باشد! گرچه چنین توهمی دانسته یا ندانسته، سابقه ای طولانی دارد، اما اخیرا گاه جدی تر از گذشته مطرح شده و عده ای از مدعیان روشنفکری کشورمان با برداشتی خام از فکر و فرهنگ جدید غرب، جنبه عرفانی دینداری را از جنبه فقهی آن جدا کرده و بدین سان می خواهند بگویند که می توان شریعت و فقه را جدی نگرفته و دینداری عارف بود و بس!
اکنون می خواهیم بدانیم که آیا واقعا چنین است؟ آیا عرفا به شریعت و فقه اعتنای چندانی ندارند؟ یا این که چنین فکری خطا بوده و توهمی بیش نیست؟ و اگر خطا و توهم است، منشا این خطا و توهم چیست؟
در این جا باید سه مساله را روشن کنیم:- اول: جایگاه شریعت در سلوک عرفانی.
- دوم: سقوط تکلیف در مراحلی از سلوک.
- سوم: مبنای ادامه پرستش پس از وصول به حق.