جنبش تصویرگری و قالیچه های تصویری

«قالیچه های تصویری» یا «قالیچه های صورتی»، یکی از شاخصه های هنر سده دوازدهم هجری (قرن هجدهم میلادی) است که به ندرت از آن صحبت و به آن توجه شده است. این قالیچه ها در حقیقت شیوه ای تازه از به خدمت گرفتن تصاویر چاپی و عکس با کمک تار و پود قالی های ایرانی به خصوص در روستاها و مناطق عشایرنشین است.... «پرویز تناولی»، (3 فروردین 1316) مجسمه ساز، نقاش، پژوهشگر، مجموعه دار و کارشناس فرش ها و بافته های عشایری، در کتابی با عنوان «قالیچه های تصویری ایران» به موضوع بکر هنر تصویرسازی در قالی بافی ایران پرداخته است....
تناولی در پیشگفتار کتابش با اشاره بر این موضوع که هدف از تحریر چنین مجموعه ای معرفی و شناساندن بخش ناشناخته ای از فرش های ایرانی است که در آن ها به جای نقش و نگارهای سنتی معمول، پرداختن به انسان و گاه حیوانات در مقیاسی غیرمعمول مورد توجه قرار گرفته است، می آورد: «این شیوه از هنر در سنت فرش بافی ایران بی سابقه است.... وی تاکید دارد برای درک بهتر هنری که با تار و پود قالی ظهور کرده است، می بایست فضا و زمان بافتنشان و دید و سلیقه ای که مردم در آن دوران داشته اند را مدنظر قرار داد.