گذران اوقات فراغتم در ایران

خود را در آینه ی دیگران دیدن، از آن نکاتی است که هر فرد و هر ملتی، برای ساختن آینده، نیازمند آن است. همچنین است نگاهی به پشت سر انداختن و بررسی گذشته ی خود، که از آن توشه ای سازیم برای راه خطیر فردا. نوشته ای که در زیر می خوانید؛ واجد هر دو ویژگی مذکور در سطور بالاست. فردی که حدود 114 سال پیش به ایران آمد و حاصل مشاهدات خود را از ایران آن زمان، با پیشنهاداتی برای جوانان ایرانی همراه کرد و بر کاغذ نشاند.... من که عاشق ایران و دوست مخلص ایرانیانم در این مقاله شرح گذراندن اوقات فراغت خویش را در ایران می نگارم و مقصودم از این کار، خودستایی نیست بلکه می خواهم جوانان ایرانی را بر آن دارم که دنباله ی تحقیقات و مطالعات مرا بگیرند و آنها را کامل کنند؛ زیرا هنگامی که من در ایران به تحقیق و مطالعه می پرداختم معلوماتم در باب زبان فارسی و کشور ایران و اخلاق و آداب ایرانیان محدود بود.... می گویند که در این ایام جوانان ایرانی بیشتر به ورزش بدنی و کارهای دیگر می پردازند و برای مطالعه و تحقیق در خصوص مطالبی که نوشته شد؛ وقت ندارند.... اما خوانندگان باید بدانند که وقت، کوتاه است و عمارات و ابنیه ی قدیم، ویران و کتیبه ها و نقش ها، محو می شود؛ پیران می میرند و اطلاعات خویش را با خود به گور می برند. پس باید هرچه زودتر به جمع آوری آثار و تحقیق و مطالعه کوشید که فرصت، غنیمت است و از دست می رود و هر کس که به کار تحقیق مشغول می شود باید این دو نکته را به خاطر داشته باشد تا کامیاب شود: " شنیدن کی بود مانند دیدن" و " عاقبت، جوینده، یابنده بود".