تاثیر تداخل گیرنده های موسکارینی و NMDA ناحیه تگمنتوم شکمی بر تثبیت حافظه اجتنابی مهاری

در این مطالعه، اثر تزریق پس از آموزش آنتاگونیست غیرانتخابی گیرنده های موسکارینی، اسکوپولامین و داروهایی که بر گیرنده های NMDA اثر می گذارند و برهمکنش آنها در تثبیت حافظه اجتنابی مهاری مورد بررسی قرار گرفت.

موش های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید و زایلزین بیهوش شدند و در دستگاه استریوتاکسی قرار گرفتند. دو کانول، 2 میلی متر بالاتر از ناحیه تگمنتوم شکمی قرار داده شد. پس از یک هفته، موش ها در دستگاه یادگیری احترازی غیرفعال آموزش دیدند و داروها بعد از آموزش موفق تزریق شد. 24 ساعت بعد از آموزش، آزمایش انجام شد و میزان تاخیر حیوان در ورود به خانه سیاه به عنوان معیار حافظه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه و به دنبال آن آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

تزریق اسکوپولامین (1تاμg/rat 2) و MK-801 به میزان (75/0تاμg/rat 1) بلافاصله بعد از آموزش، حافظه اجتنابی مهاری را در روز آزمون کاهش داد. به کاربردن مقادیر غیرموثر MK-801 و اسکوپولامین (25/0 تا 5/0 μg/rat) همراه با هم، حافظه اجتنابی مهاری را کاهش داد. تزریق بعد از آموزش NMDA به میزان (0/001 تا 01/0 μg/rat) به ناحیه تگمنتوم شکمی به تنهایی اثری نداشت، اما به کاربردن همزمان آن با اسکوپولامین (μg/rat 2) از اثر کاهنده اسکوپولامین بر حافظه اجتنابی مهاری ممانعت کرد.

گیرنده های موسکارینی استیل کولین و گیرنده های NMDA در مکانیزم های تعدیل کننده حافظه اجتنابی مهاری نقش دارند. بین گیرنده های موسکارینی و NMDA در تعدیل تثبیت حافظه اجتنابی مهاری در ناحیه تگمنتوم شکمی برهمکنش وجود دارد.