رشد اقتصادی و توزیع درآمد: چهار دهه پس از کوزنتس و کالدور

تبیین ارتباط متقابل بین رشد اقتصادی و توزیع درآمد، از عرصه های چالش برانگیزنظریه اقتصاد است. تا اوایل دهه 1990، اکثر قریب به اتفاق اقتصادشناسان بر این عقیده بودندکه نابرابری درآمد و ثروت، انگیزه لازم برای انباشت سرمایه و رشد اقتصادی را فراهم می کند.دیدگاه مشابهی قایل به وجود مبادله گریزناپذیری بین کارایی و برابری بود. در حالی که افزایش کارایی، مستلزم نابرابری بیشتر بین آحاد اقتصادی تلقی می گردید، برابری باز توزیع درآمد(ثروت) را لازم می آورد.
دیدگاه فوق، مبتنی بر نظرهایی بود که در دهه 1950، کوزنتس و کالدور ارائه کردند.کوزنتس، در مطالعات خود، یک رابطه سهمی شکل بین درآمد سرانه و نابرابری درآمد مشاهده نمود. وی رابطه مزبور را به این صورت تبیین نمود: در مراحل توسعه اقتصادی، پایین ترین وبالاترین مقادیر درآمد سرانه با نابرابری اندک و مقادیر میانی درآمد سرانه، با درجات بیشتری ازنابرابری متناظر است. در مدل کمبریج نیز، که کالدور ارائه کرد، از آنجا که نرخ پس انداز در درآمدناشی از سود بالاتر از درآمد ناشی از دستمزد تلقی می گردد، توزیع (تابعی) درآمد بین سود ودستمزد، مهمترین محرک رشد از طریق انباشت سرمایه است. هر چند نظریه های فوق برای سالهای طولانی در عرصه اقتصاد مسلط بوده و به عنوان یک واقعیت مسلم در برنامه های توسعه اقتصادی کشورهای در حال توسعه تلقی می گردید، به تازگی، برخی اقتصادشناسان مدعی شده اند که نابرابری ممکن است برای رشد اقتصادی زیانبخش باشد. اقتصادشناسان، از اوایل دهه 1990 به تبیین نظری ارتباط متقابل بین رشداقتصادی و توزیع درآمد در قالب مدلهای کلان بر پایه اقتصاد خرد پرداختند. مدلهای فوق، از آن جهت که ناهمگنی در ثروت آحاد اقتصادی را در مدلهایی از نوع رمزی یا نسلهای همپوش مدنظر قرار می دادند، توسیعی از مدلهای کارگزار نمونه به شمار می رود، و بدین روی، به عنوان یکی از حوزه های نوین اقتصاد کلان قلمداد می گردند. از سوی دیگر، مدلهای فوق، محرک جدیدی برای رشد اقتصادی معرفی می کنند که تاکنون ناشناخته بوده است. این شاخه جدید ازاقتصاد کلان، هم از لحاظ نظری، از جاذبه برخوردار بوده و هم می تواند