بررسی تاثیر دانسیته نسبی و شکل دانه ها بر نشست یک بعدی خاک های ماسه ای مسلح شده با فیبر لاستیک

لاستیک های مستعمل خودروها را می توان به صورت قطعه ای یا چیپسی، حلقه ای کامل، فیبر و یا پودری شکل (به عنوان پرکننده) به منظور بهسازی با خاک های مختلف مخلوط نمود. زمانی که لاستیک های مستعمل به صورت فیبری و یا پودری شکل به کار رود، باید همراه با یک نوع تقویت کننده مانند ژئوتکستایل، ژئوگرید یا مواد چسباننده مانند انواع سیمان ها مورد استفاده قرار گیرد که می تواند باعث تحمیل هزینه های اضافی گردد. این مطلب که تا چه مقدار فیبر لاستیک می تواند به تنهایی و بدون افزودن مواد دیگر به خاک های ماسه ای اضافه شده و میزان نشست مناسبی نیز داشته باشد، از اهداف این مقاله است. در ماسه ها بسته به شکل قطعات مورد استفاده، درصد لاستیک اضافه شده و برخی ویژگی های زمین شناسی ماسه ها (مانند دانسیته نسبی و شکل دانه ها)، پارامترهای مهندسی مخلوط حاصل (مانند میزان نشست) متفاوت است. برای بررسی این موضوع از آزمایش نشست تک بعدی ((RC Rowe Cell استفاده شده است. فیبر مورد استفاده با ابعاد 4 تا 5/5 میلی متر و با درصدهای حجمی 5، 10، 15 و 20 درصد با دو نوع خاک ماسه ای یکی با دانه های عمدتا گرد گوشه و دیگری با دانه های زاویه دار مخلوط شده و رفتار خاک بررسی شده است. نتایج به دست آمده بیانگر این مطلب است که شکل دانه ها و میزان دانسیته نسبی تا 75 درصد بر مقادیر نشست خاک های ماسه ای مسلح موثر بوده به طوری که برای ماسه های با دانه های عمدتا زاویه دار مقدار نشست کم تر می باشد. هم چنین در صورتی که حالت خاک مسلح متراکم باشد، روند کاهشی مقدار نشست به وضوح مشخص است، در حالی که رفتار خاک ماسه مسلح در حالات سست و متوسط مشابه یکدیگر می باشد. در چنین شرایطی لازم است تا همراه با مخلوط مورد مطالعه، از یک ماده چسبنده مانند سیمان نیز استفاده شود.