مجله پزشکی کوثر
سال سیزدهم شماره 1 (پیاپی 47، بهار 1387)

ارزیابی شاخص های استرس اکسیداتیو در مغز موش صحرایی به دنبال تجویز حاد سه دوز مختلف پاراکسان

موشهای آزمایشگاهی نر نژاد ویستار (250-200 گرم) به روش تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: کنترل، و سه گروه آزمایش (تزریق داخل صفاقی پاراکسان در دوزهای mg/kg 07/0، 35/0، و 7/0). چهار ساعت پس از تزریق، حیوانات با اتر بیهوش و بافت مغز خارج گردید. فعالیت آنزیم های سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT)، و میزان گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدئید (MDA) اندازه گیری شد.

به دنبال تجویز پاراکسان، میزان فعالیت آنزیم های SOD و CAT در دوزهای 35/0 و 7/0 میلی گرم، به طور معنی دار افزایش یافت. کاهش معنی دار در میزان گلوتاتیون مغز در دوز 7/0 پاراکسان مشاهده شد. میزان مالون دی آلدئید مغز تغییرات معنی دار نکرد.

نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد تجویز حاد پاراکسان موجب افزایش تولید رادیکالهای آزاد می گردد. افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و کاهش میزان گلوتاتیون مغز نشان دهنده فعال شدن سیستم دفاعی سلول جهت خنثی سازی رادیکالهای آزاد است.

این مطالعه مقطعی، بر روی 180 نمونه بدست آمده از بیماران مبتلا به عفونت بیمارستانی بستری شده در بیمارستان سینا در طی سالهای 1383-1384 انجام شده است. در این مطالعه مقاومت 4 میکروارگانیسم شامل: پسودوموناس آئروجینوزا، آسینتوباکتر، کلبسیلا و Ecoli به آنتی بیوتیکهای ایمی پنم، سفپیم، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین و سفتریاکسون با دو روش دیسک دیفیوژن و E-test بررسی شد.
بیشترین نمونه مربوط به خون (66 مورد، 7/36%) و شایعترین ارگانیسم بدست آمده کلبسیلا (7/46%) بوده است. شایعترین عفونتهای بیمارستانی سپتی سمی اولیه (8/22%)، پنومونی (2/22%) و عفونت ادراری (3/18%) بوده است.
ایمی پنم بعنوان فعالترین و موثرترین آنتی بیوتیک شناخته شد (70/83%).
مقایسه نتایج بدست آمده از دو روش دیسک دیفیوژن و E-test، در تعیین میزان حساسیت و مقاومت تمام ارگانیسمها نسبت به تمام آنتی بیوتیکهای مورد مطالعه نشان داد که این دو روش آنتی بیوگرام تقریبا مشابه یکدیگر هستند.
در این مطالعه، مقاومت بسیار بالایی به آنتی بیوتیکها در مقایسه با سایر مطالعات مشاهده شد. با توجه به افزایش میزان مقاومت میکروبی بخصوص در آنتی بیوتیکهای نسل سوم سفالوسپورینها لازم است در تجویز امپریکال این داروها دقت بیشتری بعمل آید

استرس کلمه ای با مفهوم گسترده است که می توان ان را هر عاملی دانست که ثبات محیط بدن را بهم می زند. تحقیقات قبلی اثر استرس دوران بر بارداری را بر بروز بیماری هائی مانند دیابت به اثبات رسانده است.
آنچه در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است ارتباط استرس دوران بارداری بر اندازه تیموس جنین میباشد موارد و در این مطالعه از موشهای بزرگ آزمایشگاهی ساده نژاد ویستار با میانگین وزنی g 300-250 استفاده شد. گروه کنترل (7 موش ماده)، گروه استرس سر و صدا (S1) (7 موش ماده)، گروه استرس ممانعت از حرکت (S2) (7 موش ماده) در نظر گرفته شدند. گروه های استرس پس از بارداری تحت استرس (به مدت 15 روز، هر روز بمدت 15 دقیقه) قرار گرفتند. موشهای مادر روز 19 بارداری بیهوش و جنین ها از بدن مادر با جراحی خارج و جهت فیکس شدن در محلول بوئن قرار گرفتند. پس از طی مراحل پردازش بافتی، برشهایی به ضخامت 5 میکرون تهیه و سپس با استفاده از رنگ آمیزی هما توکسیلین ائوزین رنگ آمیزی شد. نتایج با کمک نرم افزار موتیک (MOTIC) در موشهای کنترل و آزمایش بررسی شد. جنین ها از نظر وزن، طول سری دمی و طول و عرض و مساحت غده تیموس بررسی شدند. وزن و طول در جنین های هر دوگروه آزمایش S1 و S2 نسبت به جنین های گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان نداد. ولی کمیت های مربوط به اندازه غده تیموس در جنین های گروه استرس کاهش معنی داری نسبت به جنین های گروه کنترل نشان داد. با اینکه استرس غیر کنترل شده از نوع خفیف تغییرات ماکروسکویی را بر وزن، طول جنین ایجاد نمیکند ولی کاهش سایز غده تیموس میتواند دلیل محکمی باشد بر تاثیر پذیری جنین از استرس های دوران بارداری، که با توجه به اینکه بیشر رشد و نمو این غده در دوران قبل از تولد رخ میدهد و با توجه به اهمیت این غده به عنوان بخشی از سیستم ایمنی در دوران کودکی اختلال در رشد این غده ممکن است مشکلات فراوانی را در فرد ایجاد کند.

بورون ((B با عدد اتمی 5 تنها غیرفلز عناصر گروه IIIA در جدول تناوبی است. نتایج مطالعات نشان داده است که این عنصر میتواند به عنوان یک ماده مغذی اساسی برای حیوانات و انسان محسوب شود. غذاها با منشا گیاهی نظیر خشکبار، میوه های خشک، بقولات، سبزی ها، و میوه های تازه منابع اصلی این عنصر هستند. با توجه به یافته های موجود مبنی بر اینکه مکمل سازی بورون بر سنتز هورمون های استروئیدی تاثیر می گذارد این مطالعه موردی بر روی دو مرد داوطلب نابارور انجام گرفت.
مکمل سازی با بورون باعث افزایش تستوسترون و استرادیول و متعاقبا اصلاح شکل های غیر نرمال اسپرم ها در یک مرد و بهبودی در حرکت اسپرم ها در فرد دیگر و افزایش تعداد اسپرم ها در هر دو مورد گردید. به نظر می رسد بورون با تاثیرگذاری بر هورمون های استروئیدی قادر به ایجاد بهبودی بر پارامترهای اسپرم و وضعیت ناباروری در مردان باشد که انجام مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری خواهد بود.

مطالعات اخیر بیان می کند که هیپرکسی نورموباریک(HO) متناوب و پیوسته باعث ایجاد پدیده تحمل به ایسکمی به منظور کاهش آسیب های مغزی حاصل از ایسکمی می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر هیپرکسی متناوب به تنهایی و هیپرکسی متناوب توام با ایسکمی بر تغییرات بیان ناقلین اسید های آمینه تحریکی (EAATs) و سطح فعالیت NF-kB است.
رت ها به دو گروه آزمایشی تقسیم می شدند و هر گروه حاوی حدود 20 حیوان بود. گروه اول به صورت متناوب (4 ساعت در روز به مدت 6 روز) در معرض اکسیژن 95% قرار می گرفتند(InHO). گروه دوم به عنوان گروه کنترل همانند گروه اول به صورت متناوب (4 ساعت در روز به مدت 6 روز) در معرض اکسیژن 21% (هوای اتاق) قرار می گرفتند (InRA). هر گروه به سه زیر گروه بنام زیرگروه انسداد شریان مرکزی مغز(MCAO)، زیرگروه گروه شم MCAO (جراحی بدون ایسکمی MCAO)، و زیرگروه دست نخورده (بدون هیچ گونه جراحی) تقسیم می شدند. بعد از 24 ساعت برقراری جریان خون مجدد بعد از 60 دقیقه ایسکمی، میزان نقص نورولوژیک(NDS) در زیر گروه MCAO بررسی می شد. بلافاصله و 48 ساعت بعد از پیش درمان، نمونه گیری به منظور اندازه گیری سطح فعالیت NF-kB انجام می شد. بدین ترتیب اثر HO و ایسکمی بر روی تغییرات بیان ناقلین اسید های آمینه تحریکی (EAATs)، و سطح فعالیت NF-kB مورد سنجش قرار گیرد.
پیش شرطی سازی با HO و ایسکمی متناوب باعث کاهش میزان نقص نورولوژیک می شود. پیش درمان با HO متناوب باعث افزایش بیان ناقلین اسید های آمینه تحریکی، و سطح فعالیت NF-kB می شود.
اگرچه مطالعات بیشتری برای وضوح مکانیسم های تحمل به ایسکمی لازم است، اما HO متناوب و ایسکمی ظاهرا تا حدی آثارشان را از طریق افزایش بیان ناقلین اسید های آمینه تحریکی و سطح فعالیت NF-kB انجام می دهد.

مطالعه قبلی ما نشان داد که کاندیدا آلبیکنس پس از رشد در محیط مایع YPG نوعی فعالیت استرازی داخل سلولی نشان می دهد. هدف مطالعه حاضر بررسی اختلاف های کمی و کیفی این فعالیت آنزیمی در بین ایزوله های کلینیکی این قارچ بوده است.
ایزوله های ک.آلبیکنس که به روش پاساژ مکرر روی محیط سابورو دکستروز آگار نگهداری می شدند برای القای تولید آنزیم به مدت 48 ساعت در محیط YPG رشد داده شدند. سپس سلول های مخمری جمع آوری و با گلاس بید شکسته شد. فعالیت استرازی مایع سیتوپلاسمی ایزوله ها با یک روش کلریمتری اندازه گیری و برای ارزیابی تفاوت های کیفی در این فعالیت آنزیمی از 5 نوع سوبسترای سنتتیک استفاده شد.
عصاره سیتوپلاسمی همه ایزوله های ک.آلبیکنس در برابر همه سوبستراهای بکار رفته فعالیت استرازی نشان داد و تفاوت های کمی و کیفی قابل توجهی در این فعالیت آنزیمی وجود داشت. میانگین فعالیت آنزیمی در همه ایزوله ها با تعداد کربن عامل کربوکسیل سوبسترا (بجز آلفا نفتیل لائورات) رابطه معکوس نشان داد و میزان این فعالیت برای آلفا نفتیل استات، بتا نفتیل استات، آلفا نفتیل کاپریلات، الفا نفتیل لائورات و آلفا نفتیل پالمیتات به ترتیب برابر با 4/14، 45/8، 94/0، 42/0، 75/0 واحد (میکرومول در میلی گرم پروتئین در دقیقه) بود.
نوسان مشاهده شده درفعالیت استرازی ایزوله های کلینیکی کاندیدا آلبیکنس ممکن است برای ردیابی زیرگونه های آن در اهداف اپیدمیولوژیک مفید باشد.

هدف مطالعه حاضر کشت و جدا سازی سلول های مزانشیمی موش با دو روش کشت با تراکم زیاد و کم سلولی و مطالعه تاثیر آن بر مورفولوژی، تمایز و بیان برخی مارکر های سطحی در سلول های حاصل است.
سلول های مغز استخوان موش های Balb/c با متوسط سن 8-6 هفته، با تراکم 106×5/2 سلول در سانتیمتر مربع کشت شد. کشت اولیه تریپسینه شد و دو سیستم کشت با تراکم کم(50 سلول در سانتیمتر مربع) و تراکم زیاد(104×8 سلول در سانتیمتر مربع) ایجاد گردید.در انتها، سلول های پاساژ 3 حاصل از دو سیستم کشت، از لحاظ مورفولوژی، تمایز به استخوان و چربی و همچنین از نظر بیان برخی مارکرسطحی نظیر CD135، CD44، CD31، Thy1.2، CD11b، CD45، CD34، Vcam1، Sca-1، and c-Kit مقایسه گردیدند.
در سیستم کشت با تراکم کم، بر خلاف سیستم کشت با تراکم زیاد، کلون زایی اتفاق افتاد و اغلب سلول ها مورفولوژی فیبروبلاستی داشتند. نتایج تمایز نشان داد که در صد بیشتری از سلول های حاصل از روش کشت با تراکم کم، در مقایسه با روش کشت با تراکم زیاد، به استخوان و چربی تمایز یافته اند. مارکر های خونساز و آندوتلیال نظیر CD135، CD34، CD31 و Vcam در سلول های حاصل از روش کشت با تراکم کم اصلا بیان نشد و آنتی ژن Thy 1.2 در سیستم کشت با تراکم زیاد بیان نشد.این تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار بود.
روی هم رفته می توان گفت جدا سازی و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی با سیستم کشت با تراکم کم روش مناسبی برای تخلیص سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش محسوب می شود.

کلامیدوفیلا پنومونیه یکی از عوامل شایع عفونت دستگاه تنفسی است. هدف از این مطالعه بررسی احتمال دخالت عفونت کلامیدوفیلا پنومونیه در تشدید بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) می باشد. 65 نمونه سوآپ نازوفارنژیال از بیماران مبتلا به COPD تهیه و با روش رنگ آمیزی آنتی بادی فلورسنت اختصاصی کلامیدوفیلا پنومونیه توسط میکروسکوپ فلورسنت از نظر وجود عامل عفونی بررسی گردید. اطلاعات بدست آمده توسط برنامه نرم افزاری SPSS آنالیز گردید. 65 بیمار مبتلا به COPD (بر اساس تعریف American Thoracic Society) شامل 53 (%5/81) مرد و 12 (%5/18) زن در مطالعه وارد شدند. 46 (%7/70) نفر از بیماران واجد COPD در مرحله exacerbation و 19 (%3/29) نفر مبتلا به COPD پایدار (stable) بودند. پس از بررسی 4 مورد مثبت (3مرد و 1 زن) از نظر عفونت کلامیدوفیلایی یافت شد (%15/6) که 3 مورد متعلق به گروه exacerbate و یک مورد متعلق به گروه Stable COPD بود. آنالیز نتایج نشان میدهد که ارتباط قابل توجهی بین عفونت با کلامیدوفیلا پنومونیه و تشدید COPD وجود ندارد. (848/0= p)

بررسی فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدان کاتالازوسوپر اکسید دیسموتاز در پلاسمای جانبازان شیمیایی با عوارض دیر رس ریوی ناشی از خردل. فعالیت اختصاصی آنزیمهای کاتالاز وسوپر اکسید دیسموتاز به ترتیب با استفاده از روش های Cohen و Paoletti درنمونه پلاسمای جانبازان شیمیایی وگروه شاهد اندازه گیری ومقایسه شد.
تفاوت معنی داری در فعالیت اختصاصی آنزیم کاتالاز بین دو گروه شاهدو جانبازان شیمیایی مشاهده شد(p=0.01).اما اختلاف معنی داری بین دو گروه در فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز مشاهده نگردید(p=0.339).
با توجه به نتایج حاصل از مطالعه، فعال شدن آنزیم کاتالاز ممکن است در پیشرفت ا لتهاب و آسیبهای ریوی ناشی از خردل نقش داشته باشد.

بررسی و مقایسه تاثیر تخلیه خون جفت از بندناف و تزریق اکسی توسین داخل ورید نافی بر طول مرحله سوم زایمان. در این پژوهش که یک مطالعه نیمه تجربی است، جمعا 180 زن که زایمان طبیعی داشتند بطور تصادفی در سه گروه (60 نفری) شاهد، تخلیه و اکسی توسین قرار گرفتند. گروه شاهد مراقبتهای معمول در اتاق زایمان را دریافت داشتند، در مورد گروه تخلیه علاوه بر مراقبتهای معمول پس از تولد کامل نوزاد، بندناف توسط پژوهشگر باز و خون جفت تخلیه گردید. در گروه اکسی توسین علاوه بر مراقبتهای معمول پس از تولد کامل نوزاد، 10 واحد اکسی توسین رقیق شده در 10 میلی لیتر سرم فیزیولوژیک بداخل ورید بند ناف تزریق گشت. به منظور مقایسه گروه ها از نرم افزار SPSS و آزمونهای آنالیز واریانس و اختلاف میانگین دو جامعه (آزمون t) و آزمون دقیق فیشر استفاده شد.
بین میانگین طول مرحله سوم زایمان در گروه تخلیه و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت. مقایسه میانگین طول مرحله سوم زایمان در گروه اکسی توسین و شاهد نشانگر وجود اختلاف آماری معنی دار بود و مقایسه میانگین طول مرحله سوم زایمان در گروه اکسی توسین و تخلیه نیز اختلاف آماری معنی دار را نشان میداد.
روش تخلیه خون جفت از بندناف بر طول مرحله سوم زایمان تاثیر نداشته ولی روش تزریق اکسی توسین داخل ورید نافی بر طول مرحله سوم زایمان مؤثر بوده و آن را کوتاه می کند. این روش که یک روش بی خطر است که سبب جدا شدن و خروج جفت شده و می تواند جهت پیشگیری از خارج سازی دستی جفت در برخی زنان مورد استفاده قرار گیرد.