مجله پزشکی تامین اجتماعی
پیاپی 11 (خرداد و تیر 1382)

بخش اورژانس یکی از مهمترین بخش های بیمارستان است که عملکرد آن می تواند تاثیر فراوانی بر کارآیی سایر بخش های بیمارستان و رضایتمندی بیماران داشته باشد.
سرعت ارائه خدمات در مراکز درمانی به خصوص اورژانس در جهت کاستن میزان مرگ و میر و معلولیت ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
پژوهشگران نشان داده اند که یکی از مهم ترین شاخص هایی که در ارزیابی مراکز اورژانس به کار گرفته می شود، طول مدت زمانی است که بیماران برای دریافت خدمات تشخیصی و درمانی از دست می دهند.

لیکن پلان بیماری نسبتا شایع اپی تلیوم سنگفرشی است که اتیولوژی، پاتوژنز و درمان آن به درستی شناخته نشده است. اما به نظر می رسد که نقص سیستم ایمنی سلولی محتمل ترین عامل در پاتوژنز آن باشد. OLP زنان را بیشتر از مردان مبتلا می سازد و بیشتر بیماران بالای 40 سال سن دارند.
ریسک SCC در این بیماری کمی افزایش می یابد و حدود 5/0 تا 5/2 درصد می باشد. از بین درمان های بسیار زیاد موجود، کورتن های موضعی قوی، معمول ترین و مؤثرترین درمان ها می باشند، ولی میزان درمان و بازگشت این روش حدود 50 درصد هم است که ممکن است منجر به عفونت ثانوی و یا نارسایی آدرنال شود.

داروهای ضد التهابی غیر استروییدی شایع ترین داروهای مصرفی پس از پادزیست ها (آنتی بیوتیک ها) هستند. این گروه از داروها به سبب خصوصیت ضد درد به عنوان مسکن های متداول در نسخه های پزشکی شناخته می شوند. هر چند این داروها از اهمیت بالایی برخوردار می باشند، اما شناخت کاملی از این ترکیبات دارویی در نزد پزشکان سطوح مختلف، باید وجود داشته باشد. نوشته حاضر حداقل اطلاعی است که در رابطه با تجویز این دسته از داروها باید بدانیم.

تیرویید بزرگترین غده آندوکرین بدن می باشد. تیروکسین (T4) به عنوان اصلی ترین محصول ترشحی تیرویید است، در حالی که فقط 20 درصد از تولید روزانه T3 از تیرویید ناشی می شود و 80 درصد بقیه از تبدیل محیطی T4 تامن می گردد. برای بررسی بیماری های تیرویید نیاز به شرح حال، معاینه بالینی، تست های آزمایشگاهی و در صورت نیاز سایر اقدام های تشخیصی برای، سونوگرافی، اسکن و آسپیراسیون سوزنی تیرویید می باشد.

پسوریازیس شایع ترین بیماری التهابی با واسطه سلول T در انسان می باشد. با توجه به این امر و بیوتکنولوژی جدید. اقدام های جدیدی برای درمان پسوریازیس انجام شده است. هدف این درمانها، انجام اقدام های ایمونولوژیک و انتخابی است با این امید که چنین ویژگی منجر به عوارض جانبی کمتر از درمان های سنتی گردد.
در این مقاله، موارد کنترل مولکولی در واکنش های ایمنی پوستی و راه هایی که در آن داروهای بیولوژیک اختصاصی جهت بلوک این رخدادها مورد استفاده قرار می گیرد، شرح داده ها شده است.

بیمار دختری 23 ساله با شکایت از توده ای دردناک در قسمت فوقانی سینه و ساب کلاوین راست که بتدریج رشد کرده بود به بیمارستان مراجعه می نماید. علائم شامل: بی اشتهایی خفیف و کاهش وزن 3 تا 4 کیلوگرم در مدت 2 ماه بود. علائم دیگری چون تب وجود نداشت. بیمار سابقه ای از بیماری فامیلی، ترومایاگزش حشرات را ذکر نمی کرد و دارای علائم حیاتی طبیعی بود. بیمار هوشیار بوده و علائم دیسترس تنفسی هم دیده نمی شد. در معاینات فیزیکی وجود توده ای نیمه متحرک به ابعاد 3*3 سانتی متر بدون ترشح، در قسمت فوقانی قفسه سینه و در ساب کلاوین راست مشخص شد.