مجله پزشکی تامین اجتماعی
پیاپی 15 (بهمن و اسفند 1382)

یکی از چالش های مهم برای تمام نظامهای رفاه اجتماعی، رسیدن به عدالت در مشارکت مالی خانوارهاست. در نطام بهداشتی - درمانی که بخش مهمی ازنظام رفاه اجتماعی است رسیدن به این هدف به علت غیرقابل پیش بینی بودن وقوع بیماری ها یا حوادث و هزینه های سرسام آور آنها از اهمیت خاصی برخوردار است. این پژوهش به منظور مطالعه عدالت بار مالی نظام بهداشتی- درمانی، به منظور بررسی عدالت در تامین منابع مالی بخش بهداشت - درمان ایران برای سالهای 1375 تا1380 با استفاده از داده های مرکز آمار ایران انجام گرفت. (1) در این مطالعه برای محاسبه شاخص کاکوانی از داده های هزینه و درآمد مرکز آمار ایران استفاده شد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی یوده و روش مطالعه آن، توصیفی- تحلیلی به صورت تداومی گذشته نگر است. نتایج این پژوهش نشان داد که پرداخت های بهداشتی - درمانی برای خانوارهای شهری و روستایی طی دوره مورد مطالعه (شش ساله) عادلانه و از حالت تصاعدی برخوردار بوده است. در حالی که پرداخت های بیمه های اجتماعی و درمانی خانواهای مناطق شهری ناعادلانه بوده است. پرداخت های بیمه های اجتماعی و درمانی خانوارهای روستایی نیز در سه سال اول (1375 تا 1377) ناعادلانه و در سه سال دوم عادلانه بوده است.

در مطالعات غیرتصادفی، محاسبه حجم نمونه برای متغیرتصادفی زمان شکست (بقا) معمولا بر پایه آزمون رتبه لگاریتمی تعدیل نشده، انجام می شود. با این فرض که متغیری که به گروه معینی تعلق دارد مستقل از دیگر متغیرهای بیمار است. با بسط روش های پیشنهاد شده توسط لیپ سیتز و پارزن، نشان می دهیم زمانی که متغیر مورد نظر با دیگر متغیرها همبستگی دارد. برای متغیر تصادفی زمان رخداد توان به دست آمده از آزمون رتبه لگاریتمی تعدیل نشده بیش برآورد کننده تراز توان واقعی است. مدل خطر را برای دوحالت داده های سانسور شده و سانسور نشده. با استفاده از رگرسیون نمایی و حجم نمونه ای که بر اساس فرمول به دست می آید مدل بندی می کنیم. سپس روش های پیشنهاد شده را برای طرح پیش آگهی عامل های مؤثر در بیماری لنفوم غیر هوچکین برای داده هایی که توسط دپارتمان آمار حیاتی کانادا و آمریکا در سال (1993) جمع آوری شده به کار می بریم.

دیابت قندی نوع I به علت تخریب لوزالمعده به وجود می آید. ولی علت بروز دیابت قندی نوع II کاهش فعالیت لوزالمعده یا کاهش حساسیت بافت های محیطی کبد، عضلات و بافت چربی است. از طرف دیگر افزایش انسولین در خون سبب تظاهرات بالینی می شود که به طور کلی سندرم X نامیده می شود. به هرحال در این مقاله سعی شده است که پاتوفیزیولوژی دیابت قندی نوع II و سندرم X نجزیه و تحلیل شود.

ضایعات و آسیب های اعصاب محیطی با علائم حسی و حرکتی بارز، الگوهای حاص و اشکال مختلف بر حسب نوه درگیری می باشند. که می توان آنها را به دو دسته عمده «پلی نوروپاتی» و «مونونوروپاتی» تقسیم کرد. در مونونوروپاتی ها درگیری عصب محیطی به صورت منفرد و به صورت غیر مجاور می باشند. در پلی نوروپاتی ها اعصاب محیطی به صورت همزمان تحت تاثیر قرار گرفته و منجر به نقایص حسی و حرکتی به صورت قرینه و با از دست رفتن رفلکس های وتری می شود. سندرم گلین باره (GBS) در واقع یک پلی رادیکولونوروپاتی حاد یا تحت حاد ناگهانی و شدید است که ماهیت اتوایمون دارد و اغلب به دنبال بیماری های عفونی خفیف، واکسیناسیون، اعمال جراحی یا بدون هیچ عامل مساعد کننده ای اتفاق می افتد. بیماری به طور کلی به دوشکل تظاهر می یابد. شکل دمیلین کننده و شکل آکسونال که هر کدام تظاهرات بالینی و الکتروفیزیولوژیک مشخصی دارند. این بیماری با میزانی در حدود 3500 مورد در سال در ایالات متحده آمریکا و کانادا به وقوع می پیوندد. در کشورهای غربی بزرگسالان به نسبت بیشتری از کودکان به این بیماری مبتلا می شوند. شکل دمیلین کننده در آمریکا و اروپا شایع تر است در حالی که در کشورهای در حال توسعه شکل غیر التهابی آکسونال شایع می باشد.

دیابت یک بیماری بزرگ همراه با مشکلات فراوان اقتصادی برای کشورهای جهان هست. همچنین W.H.O حدود 6 میلیون نفر بیمار را مبتلا به دیابت نوع (IDDM) را در سال 1992 تخمین زده و معتقد است در اوایل قرن 21 جمعیت بیماران NIDDM دنیا به بیش از 100 میلیون نفر می رسد. دیابت عموما با افزایش مرگ و میر و ریسک بالای ابتلا به ناراحتی های عروقی - کلیوی، عصبی و شبکه ای می باشد. استراتژی درمانی در حال حاضر مبتنی بر حفظ گلوکز خون در حد طبیعی و اجتناب از این اختلال هاست. در هر دو نوع دیابت حفظ فشار خون و چربی و اهداف درمانی اصلی می باشند. هر چند تغییرات رژیم غذایی و ورزش در این رابطه از اهمیت زیادی برخوردار می باشد، اما برای رسیدن به این اهداف درمانی کافی نمی باشند. بنابراین این داروها هنوز دارای نقش بسیار مهمی در درمان دیابت و عارضه های جانبی آن هستند.

فتق یک معضل شایع می باشد. باتوجه به اینکه سالها بین جراحان در انتخاب نوع روش جراحی برای ترمیم هرنی اینگوئینال اختلاف نظر وجود دارد. از طرفی ترمیم هرنی توسط مش دارای هزینه سنگینی برای بیمار و زمان عمل بیشتری برای جراح دارد لذا مطالعه ای را که در این زمینه در سالهای اخیر توسط محققین انجام شده است در این مقاله ارائه می شود.

لشمانیا و HIV هر دو می توانند سلولهای منوسیت / ماکروفاژ را آلوده کنند و تکثیر یابند. آلوده شدن یک سلول هدف با دو پاتوژن داخل سلولی متفاوت، اثرات مهمی روی پاسخ ایمنی خواهد داشت. و ممکن است بیان و تکثیر یکی یا هر دو را تحت تاثیر قرار دهد، پیشنهاد شده که آماستیگوتها در ماکروفاژهای جلدی، سلولهای فاگوسیتیک گره های لنفاوی و سلولهای اجدادی ماکروفاژها درمغز استخوان به آرامی تکثیر می یابند. هنگامی که با صعف ایمنی مواجه می شویم افزایش تکثیر آماستیگوتها و حمله به احشا صورت می گیرد. از طرف دیگر لشمانیا دونوانی می تواند منجر به فعال شدن تکثیر ویروسی القا شده توسط TNF-a در دو لاین سلولی منوسیتوئید به نام های U1 و OM-10.1 شود که به طور مزمن با HIV-1 آلوده شده اند. با این وجود ثابت شده که لیپوفسفو گلیکان لشمانیا، رونویسی و تکثیر ویروس را در سلولهای لنفوئید T و منوسیتوئید فعال می کند. اما همچنین می تواند تشکیل سنسیشیوم و ورود ویروس را مهار کند.در واقع پیشنهاد شده که لشمانیک یک کوفاکتور قوی برای تکثیر HIV و پیشرفت ایدز باشد.

دکتر پرویز ادیب فر استاد میکروب شناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران، عضو انجمن میکروبیلوژی و بهداشت ایران، عضو انجمن میکروب شناسان عمومی و پاتولوژی و مطالعات بیماری های آمیزشی انگلستان، عضو کمیته اجرایی گروه میکروب شناسی و ایمنولوژی، دبیر هیات ممتحنه و ازشیابی باکتری شناسی، عضو کمیته علمی آزمایشگاه های تشخیص طبی، عضو شاخه علوم پایه پزشکی شورای عالی برنامه ریزی و سالها مدیریت گروه میکروب شناسی در دانشکده پزشکی را به عهده داشته است. دکتر ادیب فر تا کنون طرح های تحقیقاتی بسیاری از جمله بررسی اپیدمیولوژی وبای تهران، بررسی ناقلان دیفتری بین پرستاران در تهران، تعیین حساسیت گنوکک ها نسبت به آنتی بیوتیک ها، تشخیص سریع بیماری وبا، جمع آوری باکتری های بیماری زا در ایران، بررسی کامپیلوباکترژژونی، بررسی هیلکوباکتریپلوری و... را به انجام رسانده است. از جمله افتخارات دکتر ادیب فر دریافت جایزه تحقیقاتی کشور در سال 1353 و کتاب پزشکی برگزیده دانشگاه های کشور در سال 1376 می باشد.