سفره نوروزی از جلوه های اصلی سیمای نوروز در جمع خانواده های ایرانی است. در قدیم برحاشیه سفره های قلمکار ایرانی با قلم های خوانا و زیبا این شعر را می نوشتند:

ادیم زمین سفره عام اوست

بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست

بخش عمده ای از جهان بینی ایرانی در این شعر نهفته است که تمام جهان را سفره ای از نعمت های خدایی می داند که برای دوست و دشمن گسترده شده است.

در این سفره (هفت سین) که آن را روی فرش می گسترند، هفت سینی می گذارند. هفت، عدد نامیرایی و جاودانگی و کمال است و چیزهایی که در سفره نوروز می گذارند در مناطق مختلف گوناگونی بسیار دارد. بسیاری نیز با آنچه در دیگر سفره ها می گذارند، مشترک است. شماره ای از این ها چنین است: