داوود! مادر... داوود! ساکش رو برداشته و رفته ا شناسنامه اش هم روی تاقچه نیست!

برمی گرده، جایی نداره بره، با اون وضع نرو کنار جاده.

زودی برمی گردم، با خودم می آرمش.

دمپایی آبی اش را روی آسفالت می کشید و چادر سیاهش را با یک دست، نیم بند روی سرش گرفته بود. به کنار جاده که رسید صدای نفس هایش در ازدحام کامیون ها و سواری ها گم شد. می دانست که باید خودش را تا اولین فلکه برساند. آنجا که تریلی های ترانزیت اسکانیا از سرعت شان کم می کردند. می دانست که داوود همیشه آنجا می ایستد و ایستاده بود. گرم کن ورزشی به تن و ساک قرمز چرک مرده یی در دستش ا تکیده و مستاصل در آفتاب اردیبهشت.