اینکه ساختار موسیقی نزدیکترین چیز به ساختار زبان است، اولین پیش فرض است این پیش فرض ریشه در اندیشه های پسا ساختارگرایی دارد؛ یک تناقض آشکار میان نظریه و نظریه دهنده، جایی که می شود به ساختارگرایی ایمان آورد. در خوانش متون پساساختارگرایی اعم از متون هنری و نظریه هایی که بنا را بر تعریف پساساختارگرایی گذاشته اند، همواره با نوعی تناقض مواجه هستیم. تا زمانی که قبول نکرده باشیم پایه و اساس پساساختارگرایی تناقض است راه به جایی نمی بریم. خواندن این نظریه که باید از ساختارها گذشت درست در جایی که ساختارمند است خود نشانه پساساختارگرایی است. با این وجود می توان به آثار خلاقانه دل خوش کرد و امید داشت که مدام ساختارها در هم بشکنند و بدین گونه هیچ ساختاری پایدار نماند.