تصورش را بکنید؛ آدم - یا حیوانی که مانند آدمیزاد صحبت می کند- یک روز صبح از خواب ناز زمستانی خودش بیدار شود و ناگهان چشمش بیفتد به پرچین عظیم سبز رنگی که نه ابتدایش پیداست و نه انتهایش و از چشم یک راسو یا لاک پشت چنان سر به فلک کشیده که انگار ساختمان مرحوم تجارت جهانی است. فصل بهار هم رسیده و بعد از چند ماه خوابیدن شکم ها قیلی ویلی می رود برای یک وعده آشغال/ غذا و در این طرف پرچین هم هیچ چیزی برای خوردن پیدا نمی شود. چاره ای نمی ماند جز اعتماد کردن به حرف راکون زبر و زرنگی که مثل بروس ویلیس حرف می زند و وعده می دهد که آنسوی پرچین