آموزش و پرورش رسمی یکی از فراگیرترین نهادهای دولتی در جوامع امروزی است که کارکردهای آن ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را دربر می گیرد. تعلیم تربیت ایران همچون تمدن پرسابقه اش، تاریخی پرشکوه دارد. از تعالیم اخلاقی زرتشت و دانشگاه جندی شاپور تا تعالیم اسلامی، مکتب خانه ها، مدارس علوم دینی، مدارس نظامیه و نیز پرورش نوابغی چون ابن سینا، ابوریحان بیرونی، غزالی و... همه شواهدی برگذشته پرافتخار تعلیم و تربیت ماست؛ لیکن فاصله تاریخی بین این دوره و تعلیم و تربیت جدید، دوره ای بحرانی و آشوب زده است. با هجوم مغول، بخش زیادی از مواریث فرهنگی و مراکز تعلیم و تربیت از بین می رود و مبانی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران فرو می ریزد و تا عهد صفویه که یک دولت مرکزی پدید می آید، آشوب جنگهای داخلی مانع از هرگونه اصلاح و سازندگی می شود.