در دهه شصت، امیر قلعه نویی هافبک وسط شاهین تهران بود. تیم قلدر و دوست داشتنی و بداخلاق آن دوران که مربی شان ناصر ابراهیمی بود و باوی و یکه و پازوکی و محرمی و شکورزاده و ضیایی از بازیکنانش بودند. قلعه نویی بعد به استقلال رفت و همان جا لقب ژنرال گرفت. او هافبک خوبی بود که تا تیم ملی هم راه یافت اما هرگز نتوانست به بازیکنی تاثیرگذار در فوتبال ملی بدل شود. اما حالا او سکان هدایت تیم ملی فوتبال را به دست گرفته است. پنج سال پیش او به عنوان یک مربی هیچ اعتباری نداشت، اما با سماجت و جسارت و با به کارگرفتن الگوهای کلیشه یی علی پروین جایگاه خود را پیدا کرد و با روش های هجومی و جسورانه اش استقلال را قهرمان کشور کرد. حالا او به عنوان سرمربی تیم ملی، ناصر ابراهیمی، مربی قدیمی خود را به عنوان دستیارش در تیم ملی انتخاب کرده است. او یکی از معدود گزینه های ایرانی برای سرمربیگری در تیم ملی بود که انتخابش چندان واکنش منفی کارشناسان و مطبوعاتی ها را برنینگیخت.