اجرای طرح واگذاری زمین به صورت اجاره یی به سازندگان برای ساخت واحدهای مسکونی استقبال آنها از ساخت و ساز را می کاهد.

این طرح جدیدی بوده و در هیچ جای دنیا تجربه نشده است و مشخص نیست که تئوری این مساله از کجا آمده است، لذا اجرای این طرح بر مبنای آزمون و خطا استوار است.

به دلیل طولانی بودن و غیرقابل تغییر بودن طرح های جامع در ایران، این طرح ها معمولا جواب نداده اند. در این راستا کشورهای پیشرفته تدوین طرح های جامع را کنار گذاشته اند و اقدام به تدوین طرح های راهبردی و استراتژیک و یا ساختاری می کنند که این طرح ها براساس ایجاد شرایط مختلف در کشورها قابلیت تغییر و تطبیق با شرایط جدید را داراست.

طرح های راهبردی و ساختاری در سایر کشورها نیز با مشارکت مردم تدوین می شود که این امر موجب انعطاف پذیر شدن این طرح ها می شود.

در حالی که طرح جامع در ایران به هیچ وجه قابل تغییر نیست و اجرای طرح به دست فراموشی سپرده می شود و دوباره اقدام به تدوین طرح جدید که زمان بر نیز است می کنند.

در واگذاری اجاره یی زمین به تولیدکنندگان انبوه سازان تنها به عنوان پیمانکاران دولت تلقی می شوند و واحدهای تولید شده همگی دولتی محسوب می شوند که در این راستا دولت باید سیاست های خود را برای چگونگی واگذاری واحدهای مسکونی اعلام کند. با اجرای این طرح باید مشخص شود سهم انبوه سازان از این ساخت و ساز چیست؟ چرا که اگر دولت نخواهد سود مورد نظر انبوه سازان را تامین کند، سازندگان نیز از ساخت این گونه واحدها استقبال نمی کنند و اگر دولت نیز بخواهد سودهای مورد نظر آنها را تامین کند باز قیمت واحدهای مسکونی افزایش می یابد و تاثیر لازم در بازار را نخواهد داشت. لذا کاهش قیمت واحدهای مسکونی تنها به نحوه سیاست گذاری مسوولان در نحوه واگذاری مسکن و تامین سود سازندگان بستگی دارد.