این روحیه که دیگران باید حرف من را بدون چون و چرا گوش کنند ریشه در چه مسائلی دارد؟ اصولا ریاست مآبی چه تفاوتهایی با پذیرش مسئولیت برای هدایت یک مجموعه عظیم در مناصب دولتی دارد؟ روش های مبتنی بر «خودرایی» و «قاطعیت های بدون منطق» و صرفا مبتنی بر سلیقه های شخصی و تمایلات نفسانی صاحب منصب چه آثار سوئی ممکن است در اداره امور بجا بگذارد؟ و اساسا فارق بین «خودرایی» و «مدیریت صحیح و هدایت مؤثر» در چه نکاتی است؟

مخاطب این پرسش دولتمردانی هستند که بیشترین نقش را در کارآمدی نظام مقدس جمهوری اسلامی می توانند ایفا نمایند، مناصب و جایگاه هایی که مدیران آن می بایست بر پایه علم و حکمت تفاوت های روش های کارآمدی را با «اقتدارگرایی پوشالی» و طاغوت مآبانه روشن نمایند.